Ellende met gebit (kroon en vulling)

Is het zo of lijkt het maar zo dat kappers vroeger beter konden knippen (en minder met de tondeuse werkten) en dat tandartsen beter waren in hun vak?

*

De afgelopen zeven jaar heb ik iedere dag last gehad van een vervelend mondgevoel: een vulling linksonder voelde aan de zijkant (dus niet bovenop) van de binnenkant van de mond veel te bol aan (mijn tong zocht die bolling steeds op) en een slecht op maat gemaakte kroon linksboven zorgde voor veel occlusie- en beetproblemen, een knakkende kaak, kaakklemmen en tandenknarsen.

De slecht passende kroon werd door drie verschillende tandartsen – twee binnen dezelfde praktijk en een voor een second opinion geconsulteerde medicus – bijgeslepen (in totaal een keer of vier), maar de problemen werden niet verholpen. Ze raadden me een splint (bijtplaatje) aan tegen het knarsen. De mensen in mijn omgeving vonden me maar een zeurkous en dachten dat het psychisch was.

Begin dit jaar hield de tandartspraktijk in ons dorp ermee op. Onze nieuwe gebitskenner in een dorp verderop polijstte de kroon bij en deze zit nu, voor het eerst sinds die is geplaatst, als gegoten. Daarover hoort niemand me dus meer zeuren. Precies het stuk van de kroon dat volgens mij nog steeds te ver uitstak is nu afgeslepen en de problemen zijn verleden tijd. Ik had het dus al die tijd bij het rechte eind. Ik ken mijn eigen geest en lijf nou eenmaal erg goed. Maar zoals zo vaak het geval is bij medici en andere autoriteiten werd mijn beklag maar vervelend gevonden. Als je probleem te lang duurt en ze weten het zelf ook niet meer, dan behandelen ze je als stront. Dan kunnen ze het niet meer opbrengen om je geduldig serieus te blijven nemen en aardig tegen je te blijven doen.

De kroonellende is dus verleden tijd. Echter, de nieuwe tandarts sleep met veel minder succes ook de bolle vulling linksonder bij. Na de eerste ingreep was weliswaar de belachelijke bolling weg, maar had ik last van een scherp randje. De tandarts zag het bij nader inzien zelf ook en onderkende het probleem. Hij deed er onmiddellijk wat aan. Echter, hij deed er volgens mij veel te veel aan, want nu lijkt er van die vulling aan de binnenkant van mijn mond (tongzijde, niet lipzijde) weinig meer over te zijn en voel ik voornamelijk tandvlees als ik er met mijn tong langs ga. Het voelt zeer ongewoon, ongebruikelijk en onprettig. Mogelijk is die vulling nu gewoon heel erg glad gepolijst en dan is het vals alarm en heb ik niks gezegd. Toch voelt het raar, ongewoon glad. Morgen ga ik terug, nadat ik in een e-mail gewag had gemaakt van mijn nieuw gerezen problemen.

Sorry hoor, maar wat is dat toch met die tandartsen tegenwoordig? Ook mijn vrouw heeft de afgelopen tijd – nog bij onze oude tandartspraktijk – de nodige onvrede gehad over de behandelingen. In mijn geval: is het zo moeilijk om een kroon en vulling op maat te slijpen/polijsten?

Dertig jaar geleden heb ik gedurende een behandeling van ruim twee uur allerlei vullingen moeten laten zetten wegens verwaarlozing van mijn gebit (geen tandartscontroles) en vrijwel al die vullingen zijn nog steeds goed en waren van meet af aan prima in orde. Nooit te hoog of te laag. Van andere mensen heb ik eveneens gehoord dat ze vinden dat tandartsen vullingen in toenemende mate niet meer goed genoeg lijken af te werken. Als dit zo is, dan weet ik niet wat hier de reden voor is.

In elk geval had ik vroeger nooit wat te klagen na en over de tandartsbehandelingen, maar de afgelopen zes à zeven jaar waren wat dat betreft echt dramatisch voor mij. Mijn huidige tandarts zei vorige keer (vorige week) zelf dat een piepklein steentje in je schoen voor heel veel ellende kan zorgen waar je gek van wordt en dat dit al helemaal geldt voor oneffenheden in je mond. Nou, dat weet ik inmiddels… Helaas!

Ik ervaar hetzelfde met kappers. Ik vond dat de kappers vroeger veel meer vakmanschap hadden dan de kappers nu. Als dat echt zo is, dan weet ik niet of dat aan de opleiding ligt, de manier van werken of aan het gehanteerde verdienmodel.

http://www.rolanddanckaert.nl

Sobere sensatie

Gespreide vleugels van een vogel in de lucht, beschenen door de ochtendzon. Vleugels als twee Spaanse waaiers die de wind of de lucht verplaatsen en gefilterd het zonlicht doorlaten. Wat een mooi beweeglijk plaatje. Een plaatje waar ze kunstposters van maken voor aan de muur van luxe hotelkamers. Een plaatje waar natuurfotografen op azen om te kunnen schieten en gepubliceerd te zien in een glanzend natuurtijdschrift. Een plaatje waar natuurdocumentairemakers veel tijd voor vrijmaken en veel aandacht aan besteden, (vertraagde) close-ups van maken.

Ik zag het hedenochtend vanuit onze grijze luierstoel die voor het raam staat met uitzicht op de bepaald niet poenerige en evenmin goedverzorgde achtertuin. Het was vitamine G, vitamine Genot. Een keizerlijk ontbijtje voor de geest, een mooi begin van de dag dat tot het einde van de dag heeft geduurd, een vlonderpad over de modderpoel.

Zo simpel kan geluk zijn… Zo sober kan sensatie wezen…

http://www.rolanddanckaert.nl

Dyslectische postbode

14. Het stond in koeiencijfers op de voorgevel van het huis aan de Spinaziestraat. Trouwens, oorspronkelijk had die straat de Spinozastraat moeten heten, maar de drukker van de straatnaamborden had een fout gemaakt en de luie en gierige gemeente liet het erbij zitten. Welnu, toch bezorgde de postbode altijd de brieven, dunne pakketjes en kaarten voor nummer 41 op nummer 14. Daarop besloten de bewoners nog grotere cijfers op te hangen, met een uitroepteken erachter: 14! Het mocht helaas niet baten. De postbesteller bleef op nummer 14 de post voor nummer 41 afleveren. Koen, een van de volwassen bewoners van nummer 14, was het beu en schold de postbode de volgende keer de huid vol en beet hem als een pitbull in diens kuiten. “Sorry, maar ik ben dyslectisch!” verdedigde de TNT-werknemer zich…

Op opluchting kan weer ademnood en benauwdheid volgen

Zolang de aarde draait, gaat het leven door, wat er ook gebeurt. Na een erge tegenslag of diepe rouw vanwege een sterfgeval merk je dat het leven doorgaat met al z’n ups en downs, maar ook na opluchting, een gelukkige tijd, een kostbare overwinning en een enorme meevaller merk je dat het leven gewoon doorgaat met al z’n voor- en tegenspoed. Op het opperste geluk kunnen evengoed – vroeg of laat – tragedies, ongelukken, teleurstellingen en drama’s volgen.

Grote zorgen en problemen maar ook intens, zorgeloos geluk verdringen de kleine zorgen en trammelant naar de achtergrond, maar wanneer die grote zorgen en problemen voorbij zijn of dat intense, zorgeloze geluk is afgekalfd, dan dringen die kleine ergernissen, frustraties en tegenvallers zich weer op de voorgrond en dan lijken ze opeens weer veel groter en erger.

Het blijft een vicieuze cirkel met daarin een neerwaartse spiraal en een lift. Het blijft een psychisch en emotioneel landschap van hoogvlaktes en bergtoppen en dalen. De belevingsgrafiek van de een vertoont de gelijkenis met een kaarsrechte streep of kleine golfjes, terwijl de statistieken van een ander grote uitschieters laten zien.

http://www.rolanddanckaert.nl

Zwanger door zelfbevrediging

In Urmond is de eerste baby geboren die is verwekt door middel van zelfbevrediging. Het viel iedereen al op dat baby Lotte alleen maar op moeder Ilse lijkt en helemaal niets van haar vader Bart heeft. Het paar heeft al drie jaar geen seks meer gehad en Ilse is niet vreemdgegaan. Dat heeft een leugendetector bevestigd. Het kan natuurlijk zo zijn dat de leugendetector liegt (wie controleert de leugendetector?), maar De Waarheid zelve heeft wereldkundig gemaakt dat Ilse inderdaad door masturbatie in verwachting is geraakt. De artsen staan voor een raadsel. Produceert haar middelvinger op de een of andere manier sperma als ze opgewonden is? Of is er helemaal geen zaad aan te pas gekomen? Maar hoe dan? Lotte is overigens een heel normaal (mensen)kind. Moeder Ilse wil hierna trouwens geen kind meer en zal daarom haar middelvingers operatief laten verwijderen. Ze had natuurlijk ook gewoon kunnen stoppen met masturbatie of een vibrator kunnen gebruiken, maar ze geniet te zeer van haar eigen fingersp(r)itzengefühl. Nu maar hopen dat haar wijsvingers onvruchtbaar zijn (hetgeen Lotte vermoedt).

Overigens, hebben mannen en vrouwen die heel graag pijpen deze behoefte ontwikkeld door het duimzuigen tijdens hun kinderjaren? Wetenschappers uit Blackpool en uit een favela in Rio de Janeiro hebben gezamenlijk ontdekt dat de meest fervente pijpers tot relatief hoge kinderleeftijd op hun duim hebben gezogen en daar heel erg van genoten.

I jump to conclusions

Op de kont van de oude Fiat die voor me reed, zag ik een sticker met de tekst I ♥ Kenya. Toen de mensen van de Fiat en ik toevallig tegelijkertijd ergens uitstapten, zei ik tegen de mooie zwarte, vrouwelijke passagier (en haar chauffeur/man): “Jij bent vast Kenya?!” Het echtpaar keek me aan alsof ik had aangekondigd dat ik hen zou vermoorden. Met krassende stem antwoordde de vrouw: “Kenya is het land waar we graag op vakantie gaan, man. Safari. Olifanten en leeuwen spotten. Ik ben gewoon Nederlandse, hoor, en ik heet doodgewoon Hawaii.” Toen het stel bij me vandaag liep, nog steeds geagiteerd, hoorde ik de man zeggen: “Die lul ziet niet eens het verschil tussen iemand van Surinaamse en Afrikaanse komaf.” Zij: “Die gek dacht dat ik Kenya heette. Wie heet er nou Kenya?”

De Gert&Hermien Story is vervolg op verhalen in roddelbladen

Als voormalig royalty- en showbizzverslaggever voor De Bladen heb ik met veel belangstelling gekeken naar de door de NTR uitgezonden documentaire over de carrière en het leven van het zangduo Gert en Hermien. Hun dochter Sandra werkte aan deze documentaire mee, hetgeen haar zus Sheila en haar broer Gert junior haar waarschijnlijk niet in dank zullen hebben afgenomen.

Veel nieuws zijn we aan de hand van de docu niet te weten gekomen. Het was allemaal al bekend: de verslavingen van Gert en Hermien, hun bekering tot het geloof, hun comeback en het breken met de kerk, de fotosessie van Sandra en Sheila in de Playboy, de echtscheiding van Gert en Hermien, de beschuldigingen en verwijten over en weer, de lesbische relatie van Sheila, de ruzie tussen Sandra en Sheila, de veroordeling van Gert junior wegens het verspreiden van kinder- en dierenporno, de incest (door Gert senior), de sterfgevallen en ga zo maar door. In dat gezin en binnen de onderlinge verstandhoudingen zat heel erg veel scheef, hetgeen alleen maar kon leiden tot trauma’s, een ongelukkig en turbulent bestaan en vetes.

Eén ding wil ik er uitlichten. Het feit dat Gert en Hermien, maar ook hun dochters (met name Sandra) alles via de media hebben uitgespeeld. Ze gooiden hun persoonlijke leven op straat. Daar waar veel bekende en beroemde mensen (vooral de echte A-sterren) met name de roddelpers proberen te ontwijken, betrokken Gert en Hermien en hun dochters (bijkans) overal de media bij. Het is alsof ze de media gebruikten om hun gelijk te halen, er gunstig op te staan bij de publieke opinie (het volk en de media aan hun kant te krijgen) en hun bloedverwanten een hak te zetten, maar ook alsof ze puur kickten op de aandacht van de (roddel)pers. Alsof ze geen nee konden en wilden zeggen tegen interview-verzoeken. Ook ik ben als verslaggever van Story ooit bij hen thuis geweest voor een (niet erg spraakmakend) vraaggesprek. Mij viel toen al op dat Gert en Hermien je als journalist echt probeerden te pleasen en paaien, haast naar je opkeken. Alsof je hun heilige graal was. Volgens mij vonden ze de relatie met de pers heel erg belangrijk, zo niet het allerbelangrijkste, omdat ze beiden heel erg graag maar dan ook echt heel erg graag in de belangstelling stonden en niet buiten die aandacht konden. Je zou kunnen spreken van aandachtziekte.

In het geval van Gert en Hermien waren ze wat media-aandacht betreft vooral afhankelijk van de roddelbladen en met name van Story. Dit was voornamelijk zo tijdens de veel minder mooie tweede helft van hun carrière. Hun populariteit was toen niet meer (zo) groot en ze boekten niet veel succes meer, maar dankzij hun vroegere roem en hun openhartigheid naar buiten toe, bleven ze toch in de belangstelling staan van De Bladen die net als hun lezers natuurlijk smulden van al die familieperikelen. Dynasty en Dallas waren er niks bij, en dit was ECHT! Echte dramatiek! Gert en Hermien en hun dochters boden hun shit aan de pers aan op een presenteerblaadje. Blijkbaar was voor hen alles beter dan een anoniem(er) bestaan.

Ik denk dat Gert en Hermien hoopten/bleven hopen en nu ook Sandra hoopt dat de aandacht voor hun persoonlijke sores aandacht genereerde/genereert voor hun muzikale activiteiten. Want één ding is zeker: muziek maken en optreden zaten Gert en Hermien en hun drie kinderen in het bloed en ze bleven/blijven hunkeren naar een notering in de Top 40, naar een hitje, naar muzikale erkenning, naar de mogelijkheid om voor een (groot) publiek op te treden en een prominente of toch zeker niet weg te denken en niet onbelangrijke rol te spelen in de muziekindustrie.

Het moet voor Gert en Hermien heel frustrerend zijn geweest dat na de gloriejaren in de jaren zestig en zeventig van de twintigste eeuw de koek eigenlijk op was qua echte successen en erkenning en tv-optredens en radio-feedback. Toen het succes uitbleef en ze samen dus geen gouden team meer waren, hingen Gert en Hermien en vervolgens hun dochters pas de vuile was buiten. Dit hadden ze mogelijk niet gedaan, indien ze SAMEN positief in the spotlichts waren blijven staan met hun muziek en als tv-persoonlijkheden.

Het was het succes dat hen bond, ook al was hun band uitermate ziekelijk en zelfs onfatsoenlijk. Het was het gebrek aan succes dat hun toch al belabberde band definitief en fataal kapot maakte en waardoor ze openlijk met modder naar elkaar gingen gooien. Vrijwel alle gezinsleden lagen en liggen – ook postuum – met elkaar overhoop.

http://www.rolanddanckaert.nl

Schijn-masturbatie

John zat in de woonkamer, terwijl zijn vrouw Frédérique in de keuken aan het koken was en in gesprek was met de buurman die even aan haar was komen vragen hoe je een autoband moet vervangen. Opeens hoorde John vanuit de keuken een verdacht geluid. ‘Is ze François nou godverdomme aan het aftrekken?’, vroeg hij zich tot zijn ontsteltenis af. Het klonk echt alsof iemand werd afgetrokken of zichzelf aftrok. John herkende het geluid maar al te goed. Het ritmische geluid van de blote vuist tegen de blote onderbuik. Hij gooide de krant naast zich neer, schoot in zijn sloffen en beende op hoge poten naar de kokkin-ruimte om poolshoogte te nemen. Tot zijn grote opluchting zag John dat François al weg was en dat het ruk-geluid werd voortgebracht doordat Frédérique met haar platte handpalm tegen de bodem sloeg van de omgekeerde peperstrooier boven de pan met pastasaus… Het klonk precies als aftrekken!

John schepte met zijn wijsvinger wat pastasaus op uit de pan, nam een lik en zei: “Verrukkelijk!”

Overigens, ik viel vanmorgen haast met fiets en al om toen ik de Batavus in onze garage wilde parkeren. Ik liep met de fiets aan de hand de overdekte parkeerplaats in en was in de veronderstelling dat ik de fietsstandaard al had uitgeklapt. Niet dus. Toen ik de fiets los liet, viel deze onverwachts tegen mij aan en vielen fiets en ikzelf bijna om!

Verandert tv-documentaire over RMS iets voor Zuid-Molukkers?

Met grote belangstelling heb ik gekeken naar de tv-documentaire ‘Molukkers in Nederland’ waarin interviewer Coen Verbraak Molukse Nederlanders heeft ondervraagd over de komst van hun (groot)ouders naar en hun verblijf in Nederland, alsmede over hun verlangen naar een onafhankelijke, Republikeinse Zuid-Molukse staat.

Ik ben altijd fel gekant geweest tegen kolonialisme (bezetting, onderdrukking, uitbuiting) alsook tegen (oude en moderne) slavernij, en ik heb dan ook nooit een goed woord over gehad voor de Nederlandse bezetting van Indonesië (ik noem het NOOIT Nederlands-Indië; ik vind dat een walgelijke benaming), al hebben de Nederlanders ter plekke niet alleen maar slechte dingen gedaan en niet alleen maar wreedheden begaan.

Echter, daarnaast heb ik nooit veel begrip gehad voor de Indonesiërs die voor het Nederlandse leger en dus tegen hun vaderland hebben gevochten. Desalniettemin lijkt mij dat de Ambonezen (4000 Zuid-Molukse KNIL-militairen en hun gezin; in totaal 12.500 individuen) onder valse voorwendselen en met valse beloftes, op dienstbevel, naar Nederland zijn gebracht voor wat een tijdelijk verblijf zou zijn.

De Ambonezen zelf wilden liever het Zuid-Molukse leger dienen in hun vaderland. Dat feest ging niet door. Eenmaal hier werden alle Molukse militairen ontslagen, Statenloos gemaakt en ondergebracht in barakken en voormalige concentratiekampen. Aan het voornemen om de Zuid-Molukkers een eigen onafhankelijk, internationaal erkende staat te gunnen, is door Nederland maar ook niet door Amerika en Australië (serieus) gewerkt. De Zuid-Molukken waren vroeger trouwens een provincie van de deelstaat Oost-Indonesië. Na de onafhankelijkheid van Indonesië in 1949 werden de deelstaten opgeheven.

De Indonesische regering streefde naar en verwezenlijkte een Indonesische eenheidsstaat, zeer tegen het zere been van de Molukkers. In 1950 riepen de Zuid-Molukkers op Ambon de Republiek der Zuid-Molukken (RMS) uit, maar de Indonesische regeringstroepen maakten daar een einde aan en de Zuid-Molukkers kregen van geen enkel land militaire en politieke steun. Vooral van Nederland niet. Op het nabij gelegen eiland Ceram werd de opstandelingenoorlog voortgezet, maar in 1963 kwam hier abrupt een einde aan na het doden oftewel de executie van de toenmalige Molukse leider.

De in Nederland woonachtige ambtenaar Johannes Manusama werd de president (in ballingschap) van de RMS in Nederland, terwijl militair leider Isaac Tamaëla eveneens het presidentschap opeiste, maar diens aanhang was kleiner. Met name in de jaren 70 van de twintigste eeuw probeerden Molukse jongeren in Nederland – verdrietig over en boos vanwege het onrecht jegens en het droevige lot van hun ouders – aandacht te vragen voor de Molukse zaak: er was een plan om koningin Juliana te gijzelen (die poging mislukte), een lagere school werd gegijzeld, Het Drentse provinciehuis werd bezet en er werden treinen gekaapt.

Bij een onafhankelijkheidswens kan ik me persoonlijk niet zoveel voorstellen, maar ik weet natuurlijk niet in hoeverre de Molukkers door de Indonesische regering werden en worden beknot en werden en worden beroofd van hun eigen identiteit en cultuur. Als dat allemaal wel meevalt, weet ik niet of een eigen staat nou zoveel oplost en zo heilzaam en noodzakelijk is. Maar nogmaals, daar kan ik als buitenstaander in het geheel niet over oordelen. Daarvoor weet ik veel te weinig over de mate waarin de Ambonese mentaliteit en cultuur verschillen van die van de rest van Indonesië. Molukkers lijken me in elk geval heel erg trotse, familiaire, muzikale, ambitieuze, militaristische, machoïde, nationalistische en chauvinistische mensen met een sterk afscheidingsverlangen zoals we dat ook zien bij bijvoorbeeld de Basken en de Catalanen.

De wanhoop en woede van de Molukkers over de aanpak van de Nederlandse regering inclusief ons koningshuis kan ik me evenwel goed voorstellen. Ik begrijp zelfs dat de Molukkers middels de gijzelingen en kapingen aandacht wilden vragen voor hun zaak en uiteindelijk nog meer gefrustreerd raakten, omdat de Nederlandse politiek ook na deze wanhoopsacties helemaal niets voor de Molukkers wilde doen. Echter, het gijzelen en dus traumatiseren en beangstigen van compleet onschuldige burgers keur ik volledig af. Had dan politici als Den Uyl en Van Agt gegijzeld, of prins Bernhard. Beter nog: had met allerhande ludieke, intelligente acties, kunstuitingen en demonstraties het Nederlandse volk, de media en de internationale politiek proberen te ‘bewerken’!

Slachtoffers die uit wraak en rechtvaardigheidsgevoel andere onschuldige mensen tot slachtoffer maken, moedwillig, daar kan ik geen enkel respect voor hebben. Misschien begrijp ik het vanuit de wanhoop wel, maar dan nog keur ik het af. Respect heb ik dus ook niet voor de Israëliërs die het koud laat dat de Palestijnen onder erbarmelijke omstandigheden moeten zien te overleven, maar ook niet voor de Palestijnen die de onschuldige Israëlische mensen haten en beschieten.

Enfin, ook deze interview-serie van meester-interviewer Coen Verbraak – hij verkent wel vaker braakliggend sociaal en politiek terrein – heeft me weer zeer geboeid.

Radicale voorstanders en tegenstanders vergeten het midden

Gisteren bekeek ik een aflevering van het spirituele NTR-programma ‘Iedereen Verlicht’, op charmante wijze gepresenteerd door Narsingh Balwantsingh, en daarin werden de voorstanders en tegenstanders van Kundalini yoga (het opwekken van de zogenaamde slangenkracht van het zenuwstelsel door concentratie op de chakra’s oftewel energieknooppunten van het lichaam) aan het woord gelaten. In de discussie over de eventuele voordelen en gevaren van deze vorm van yoga wil ik me niet mengen, want ik weet heel erg weinig van Kundalini yoga af. Toch wil ik iets kwijt over de reacties van de voor- en tegenstanders.

Ik kan er moeilijk tegen wanneer voorstanders van iets alle maar dan ook alle kritiek afwimpelen en dat iets alleen maar ophemelen. Net zo stom vind ik het wanneer tegenstanders niet willen erkennen dat bepaalde mensen (mogelijk) baat kunnen hebben bij dat iets. Zo zwart-wit is het meestal namelijk niet. Of iets (of iemand) bij je past en je goed doet of geen goed doet, hangt af van heel veel verschillende (persoonlijke) factoren. Als je helemaal idolaat bent en opknapt van bijvoorbeeld wak-dippen (jezelf onderdompelen in ijskoud water) en je probeert je enthousiasme over te brengen op anderen en anderen eveneens aan het wak-dippen te krijgen, vergeet dan niet dat het een ander mogelijk helemaal niet bevalt en geen goed doet. Voor sommige mensen met bijvoorbeeld een (verborgen) hartafwijking kan het mogelijk zelfs gevaarlijk zijn. Wees zo moedig om eventueel uitzonderlijke misstanden te (laten) onderzoeken en te erkennen. Als jouw (klein)kind van wie je zielsveel houdt iets heeft misdaan, dan geef je dat toch ook toe en dan moet je dat toch ook onder ogen zien en aanpakken?!

Ook al heeft de overgrote meerderheid baat bij iets, dan nog kunnen sommige mensen er mogelijk niet goed tegen. Neem het corona-vaccin. Voor de meeste mensen (b)lijkt het een zeer geschikt protectiemiddel, maar sommigen zijn allergisch voor het spul dat wordt ingespoten. Enkelen sterven zelfs door wat de inenting in het lichaam teweeg heeft gebracht. Zo is het zelfs met het drinken van bijvoorbeeld melk en het eten van bijvoorbeeld fruit. ER BESTAAT BIJNA ALTIJD EEN KANS – HOE KLEIN DIE KANS OOK IS – DAT HET VOOR IEMAND GEVAARLIJK IS. En als dat zo blijkt te zijn, ontken dat dan niet! Incasseer het! Betreur het slachtoffer!

Hoe enthousiast je ook bent over iets of iemand, blijf open staan voor andermans werkelijk negatieve ervaringen en voor (gefundeerde) kritiek! Hoe kritisch je ook bent op iets of iemand, blijf open staan voor andere, positieve ervaringen en voor loftuitingen.

Ik kan me zo voorstellen dat Kundalini yoga voor een kleine groep mensen – met name indien ze ernstig uit balans zijn en/of zware psychische problemen hebben of al dan niet verborgen lichamelijke gebreken hebben – slecht uitpakt. Maar tegelijkertijd kan ik me voorstellen dat mogelijk een heel grote groep mensen blij en gezonder wordt van het beoefenen van deze yoga. Buiten dat vinden sommige mensen yoga of deze vorm van yoga misschien helemaal niet fijn of prettig en is het voor hen niet gevaarlijk om het te beoefenen, maar gewoonweg onprettig en zinloos. Terwijl anderen niets liever doen dan bezig zijn met (deze) yoga. Het is maar net wat je bevalt en wat niet. Het is allemaal heel persoonlijk.

Nadat ik had ervaren dat meditatie voor/op mij een ongunstige uitwerking heeft, schreef ik een artikel over de tevens door enkele deskundigen en enkele andere ervaringsdeskundigen ervaren nadelen of kleine kans op nadelen van meditatie. Dat werd me door enkele meditatie-adepten niet in dank afgenomen. Zij duld(den) geen enkele kritiek op hun stokpaardje en staan/stonden niet open voor enkele negatieve ervaringen.

Ik snap dat het vervelend en misschien zelfs beledigend of anderszins pijnlijk is wanneer iemand geen goede of fijne ervaringen heeft met iets dat of iemand die heel veel voor je betekent, maar leer maar leven met die kritiek en met de realiteit dat wat jou en misschien heel veel anderen zo goed bevalt bij een aantal individuen slecht uitpakt. En vice versa. Hoewel ik geen fijne ervaringen heb met meditatie, erken ik voor honderd procent dat heel veel mensen dankzij meditatie veel meer vrede, rust, stilte en ontspanning bereiken/ervaren. Good for them!

De les: blijf/doe redelijk! Neem ieders ervaring serieus. En wees zo volwassen om kritiek en andere ervaringen te accepteren.

http://www.rolanddanckaert.nl