Bucket-list

Als ik wist dat ik nog maar kort te leven zou hebben, wat zou er dan op mijn bucket-list staan? Nee, niet nog meer verre reizen, alhoewel ik heel graag kennis had willen maken met Tibet, Bhutan, China, Japan, Chili, Suriname, Israël, Egypte, Wenen, Bratislava, Skopje, de Mont Blanc en Alaska. Wat dan wel? Ik zou nog zo vaak mogelijk in de ogen willen kijken van de mensen van wie ik hou, hun stem zoveel mogelijk willen horen, hun nabijheid willen voelen. Oh ja, ik zou ook nog een keer een video bekijken van Johan Cruijff-in actie en het huidige Ajax willen zien spelen en succes willen wensen voor de toekomst. Ik zou zo vaak mogelijk nog naar de sterrenhemel kijken, aan het natte gras ruiken, naar John Lennon en Elvis luisteren en Indisch willen eten. Maar ik zou vooral heel goed de gezichten, de geuren, de stemmen en de gewoonten in me willen opnemen van de mensen om wie ik geef en die mij een warm hart toedragen. Vooral van mijn vrouw en onze twee kinderen. Zolang zij om me heen zijn, ben ik rustig en is het goed. En ja, ik zou me helemaal te buiten gaan aan het verorberen van Snickers, stroopwafels en frikandellen speciaal. Geen avonturen staan dan op mijn bucket-list. De liefde voor de mensen, lekker eten en voor de natuur prijkt bovenaan en bezet eigenlijk de hele lijst.

Tattuus

Ik vraag me eigenlijk al mijn halve leven af waarom je tatoeages met één t schrijft en tattoos met twee t’s. Mij lijkt tattoo toch een afgeleide van tatoeage dat je met 1 t spelt-brood.

Dat terzijde. Vandaag zag ik op de onderarm van de kassajuffrouw van de Aldi de kreet ‘live life’ getatoeëerd staan, in koeienletters, hetgeen goed aansloot bij haar enorme moedermelk-uiers. Wat een onnozele tekst eigenlijk, live life. Wat zou je anders moeten leven dan het leven? De dood soms? De slaap? De stoel? Je drollen?

Ik had overigens drie watermeloenen gekocht. Eén om op te sturen naar Kenia, één voor Ethiopië en één voor Afghanistan. Met één watermeloen kun je meloenen euh miljoenen hongermagen stillen. Wat zijn die dingen groot! Wij hadden drie maanden geleden een watermiljoen euh watermeloen aangeschaft en behalve dat we alle vier een waterhoofd hebben gekregen en het record ‘pauzeloos pissen’ van Manneken Pis hebben verbroken, is die vruchtbare ‘basketbal’ nog steeds niet half op! Maar daar moeten we niet te zwaar aan tillen.

Terug naar de tattoos, naar de tatoeages met 1 t. Tegenwoordig heeft iedereen minstens één inkttekening. Ik nog geen. Het is me niet op het lijf geschreven. Laatst nog zat ik op een feestje ter gelegenheid van de dood van een man die we allemaal haatten en ik was daar de enige zonder kleurplaten op mijn lichaam.

Op een gegeven ogenblik lieten de andere feestgangers elkaar hun symbolen, oneliners en patronen zien. Ik voelde me net zoals bij mij thuis waar ik de enige van ons vieren ben die geen Smartphone heeft. Iedere dag zitten mijn gezinsgenoten op hun slimme mobiele Japanner en zit ik naar het plafond te staren, totdat ze eindelijk weer aanspreekbaar zijn. Meestal is dat pas de volgende morgen, voordat ze op hun mobiel hebben gekeken en ik nog net een ‘Goedemorgen’ met hen kan uitwisselen. Enfin, mouwen werden opgestroopt, broekspijpen opgerold, slipjes afgestroopt, laarzen uitgetrokken… en nee het was geen seksorgie maar een tattoo-gangbang! Ik had de politie en de ziekenwagen willen bellen: tattuu tattoos tattuu tattoos tattuu tattoos!

Verschrikkelijk die tattoo-hype. Pas als niemand met een tattoo-tic nog een plekje vrij heeft voor ook maar de kleinste tatoeage, dan zal deze trend stoppen. Een oude, wijze indiaan zou dit gezegd kunnen hebben.

Ik vrees dat de tattoojunks dan mensen zoals ik gaan gijzelen en claimen en mijn onbewerkte vel met hun hartenkreten, lievelingshond en ingekleurde mandala’s gaan brandmerken. Of dat ze me levend stropen. Dat ze mijn huid van mijn botten trekken en aan hun eigen lichaam laten naaien, zodat ze weer plek hebben voor een serie nieuwe tattoos.

Maar ik ben nog van de oude stempel, dat zal het zijn…

http://www.rolanddanckaert.nl

 

 

 

 

3FM op vrouwelijke toer

Met radiostation 3FM gaat het net zo goed als met de Duitse luchtvaartmaatschappij AirBerlin en met de kippensector in Nederland. De bazen van dit medium gooien er met de pet naar en het maar weer eens over een andere boeg. Boegbeeld Giel Beelen vertrekt en gaat werken voor John de Mol’s Talpa Radio waar ik nog nooit van heb gehoord, maar waar ik ook nooit van wil horen, omdat vrijwel alles wat John de Mol maakt naar mijn smaak niet integer is maar wel heel erg smakeloos alsmede het commercieelst. Het enige goede dat John de Mol heeft gemaakt, is Johnny, een toffe gozer als je het mij vraagt. Maar ik denk dat het aandeel van Willeke daarin veel groter is. Het zou me echter niets verbazen als Johnny een andere biologische vader heeft.

3FM gaat heel veel vrouwelijke dj’s inzetten. Ik weet niet of dat nou zo’n goed idee is.  Ik weet eigenlijk honderd procent zeker dat dit het slechtste idee is dat 3FM had kunnen bedenken. De plannenmakers delen in de malaise.

Nu zijn radiomakers in de regel vervelende praatjesmakers en stoorzenders, maar ik geloof niet dat vrouwelijke radiomakers het verschil kunnen maken. In positieve zin althans niet. Over het algemeen hebben vrouwen beduidend minder humor dan mannen en zelfs minder komisch talent dan mannelijke muziekdraaiers, hetgeen een wanprestatie is van de dames. Dat met die vele vrouwelijke dj’s kan dus niet goed gaan. 3FM is hard op weg om 0FM te worden.

Eerlijk geschreven, luister ik heel zelden naar 3FM. Ik luister liever naar een Sarabande op de klassieke zenders waar de presentatoren niet zoveel last hebben van leukheidswaanzin. De slechtste klassieke muziek is altijd nog beter dan de beste moderne popmuziek.

Het was niet mijn bedoeling de familie De Mol te beledigen. Het was mijn bedoeling om John de Mol pijn te doen. Zelfs met miljarden kun je geen olifantenhuid kopen… en ook niet de Telegraaf Media Groep(ies).

http://www.rolanddanckaert.nl

 

James Bond is een schertsfiguur

My name is Danckaert, Roland Danckaert. And I have a license to ladykill… My emotions are shaken, not stirred. And I like my beer warm, not cold.

Alsof Jezus Christus had aangekondigd terug te komen op aarde – in Rome om precies te zijn: terug op het oude (slangen)nest – en de wereld weer rechtvaardig, gezond en doodloos te toveren, zo reageerden fans van de James Bond-films op de mededeling van acteur Daniel Craig dat hij nog één keer 007 gaat spelen. In 2019 zal Craig voor het laatst in zijn zwarte tuxedo op het witte doek verschijnen. Waarschijnlijk krijgt de geheim agent dan de opdracht om het Noord-Koreaanse gevaar te bezweren en de uitbraak van een derde wereldoorlog te verhinderen.

James Bond, de Boeddha met ballen, de Jezus met jachtinstinct, de Mandela met munitie, de Gandhi met geilheid. Ik vind hem een ontzettende schertsfiguur. Best vermakelijk, hoor, die Bond-films, al hou ik eigenlijk niet van geweld als bron van vermaak. Ik zie liever The Horse Whisperer, Brokeback Mountain, The Revenant en Children of A Lesser God. Na het bombastische Bond-bombardement heb ik altijd twee weken behoefte aan meditatie in een Zen-klooster.

James Bond, solo slimmer dan de generaals van de vijand, in zijn eentje sterker dan de vijandelijke legers en met twee pistolen, een dolk en een geweer opgewassen tegen tien criminelen met bazooka’s, een woord dat je vroeger volgens mij nog gewoon met oe schreef, maar om de een of andere manier wordt de taal steeds vaker en sneller gemoderniseerd.

Irritant ook dat J.B. altijd de lekkerste chick van de filmset naakt tussen zijn lakens krijgt en door alle lekkere wijven wordt aanbeden. Ik wed dat Craig in het echte leven al net zo veel kans maakt bij de vrouwtjes als het personage dat hij in ruil voor veel miljoenen speelt. Als hij een simpele acteur was geweest die het niet verder had geschopt dan het maken van reclame voor shampoo tegen roos (waar ik meestal roos van krijg), dan hadden net zo veel onweerstaanbare vrouwen hem zien staan als dat ze mij zien staan, en dan zou ook hij alleen maar aanbeden worden door de dikke kneusjes-verkoopster van Pearle, ondanks haar multivlaai-focaccia bril met sterkte -87 nog vreselijk bijziend.

James Bondage… ik begrijp zijn populariteit niet. Het is te vergelijken met massatoerisme. Dan hoor je ’s morgens op de radio dat je van Antwerpen naar de Vlaamse kust 3 uur vertraging zult hebben, omdat iedereen vanwege het mooie weer naar zee wilt, en dan nog zijn er mensen – hoe gek moet je zijn?! – die elkaar dan aankijken en tegen elkaar zeggen: “Eigenlijk wel een goed idee. Lekker naar zee. Kom, we gaan!” De mariniersopleiding is er een peulenschil bij. Lekker met z’n allen naar zee…

Of van die lui die naar zo’n all calories-resort gaan in Turkije, samen met 500 andere Hollanders en Belgen. Vanwege de filosofie: ‘als er veel mensen heen gaan, dan moet het goed zijn en dan is het gezellig’. Het is die gedachtegang waar James Bond van leeft.

Anderzijds moet ik toegeven dat J.B. eigenlijk niet meer is weg te denken uit de moderne tijd. Een wereld zonder de Bond-films is onderhand net zo ondenkbaar als een zomerdag aan zee zonder ook maar één badgast.

Overigens denk ik dat Craig een voortreffelijke keizer Claudius uit het Romeinse Rijk zou kunnen neerzetten. Ik denk dat hij na de Bond-films wel zal willen bewijzen dat hij al die toeters en bellen niet nodig heeft om te kunnen schitteren in de bioscoopzalen.

http://www.rolanddanckaert.nl

 

 

 

 

Mijn ontmoeting met andere wezens

Vannacht had ik een ontmoeting met binnenaardse wezens. Ja, u leest het goed: geen buitenaardse wezens, maar binnenaardse wezens.

Met buitenaardse wezens had ik twintig jaar geleden reeds een rendez-vous. Het waren figuurtjes die van en rondom de planeet Saturnus kwamen en die erg hielden van het houden van kringgesprekken en ringenwerpen. Ze hebben toen nog anti-ringen-spray meegenomen die ik altijd in huis had om de kringen op de honkbalknuppel-houten salontafel mee weg te poetsen. Die kringen kwamen altijd op het tafelblad als ik sigaren had gerookt en de kringelende rook die was opgestegen vervolgens weer neerdaalde op de tafel.

De Saturners waren trouwens heel stabiel op de evenwichtsbalk en goed aan de rekstok. Ze wilden zich inschrijven voor de Simplistische Spelen waartoe ze zich aangetrokken voelden door de vijf ringen in de vlag, maar ze waren te laat met de inschrijving, omdat ze moeite hadden met de zwaartekracht en niet vooruit te branden waren. Het was alsof de lucht voor hen stroop was waar ze zich met heel veel moeite en krachtsinspanning doorheen wurmden. Ach zielig, ze kregen steeds grotere kringen rondom hun ogen!

Vannacht maakte ik voor het eerst kennis met de binnenaardse wezens. Altijd leuk om je kennissenkring uit te breiden, nietwaar? En ik hou wel van allerlei soorten types om me heen, dus deze encounter was zeer welkom.

De binnenaardse wezens zijn eigenlijk makkelijk te omschrijven. Ze komen uit het binnenste van de aarde. Het zijn dan ook vuurwezens met veel geaardheidslagen. Ze hebben iets weg van fikkende fakkels, maar dan tweepotig. Het enige geluid dat ze voortbrengen is sissen.

Helaas hebben ze weinig van de buitenkant van de aarde en van mij gezien, want ze werden verblind door het licht van mijn wekkerradio. De binnenaardse wezens zijn gewend aan het aardedonker, vandaar, ondanks het vuur dat zich in hun contreien toch voortdurend warm maakt voor een flinke binnenbolbrand.

Deze wezens droegen trouwens allemaal een aardmantel en velen leden aan gasvorming en aan olievlekken. Vurige types, dat wel.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik zowel de buitenaardse als de binnenaardse wezens goed kan verdragen en vertrouw. Ik heb bij mensen veel sneller en vaker een eng gevoel. Zo eng, dat ik me dikwijls wezenloos schrik als ik een ander mens spreek. De mens is toch de schrik van het universum. Ik denk dat de dino’s ons zagen aankomen en bij zichzelf hebben gedacht: ‘We moeten wegwezen hier, want De Mens is in aantocht en zal over miljoenen jaren de planeet en dus ook ons gaan overheersen en vernietigen. Beter zelfmoord plegen dan vermoord worden!’

http://www.rolanddanckaert.nl

 

 

 

 

 

 

 

 

De arrogantie van psychisch gezonde mensen

Psychisch en psychosomatisch gezonde mensen – vooral als ze religieus of spiritueel zijn – geven de mentaal zieke medemens vaak het gevoel dat ze het allemaal zelf schuld zijn. Betutteling alom. Volgens hen kun je psychisch en psychosomatisch alleen ziek worden of blijven als je dezelfde fouten blijft maken. Het is dus je eigen stomme schuld. Ze hebben zo hun eigen levensvisie die ze op iedereen projecteren. Ze leven heel erg star in hun eigen leefwereldje. We hebben allemaal zo onze eigen visie, maar als je die constant projecteert op anderen, dan ga je de bietenbrug op.

Ik vergelijk het met twee mensen die een soortgelijk auto-ongeluk hebben gehad en hebben overleefd. De een is blijvend gehandicapt en vindt het logischerwijze lastig om dit te accepteren, terwijl de ander er weinig aan heeft overgehouden en na een jaartje traumaverwerking ook mentaal weer helemaal boven Jan is. De geluksvogel van de twee zegt dan tegen de pechvogel: “Je bent nog steeds gehandicapt, omdat je je blijft opstellen als het slachtoffer. Doe zoals ik: lees het boek The Secret, geniet van elke seconde die je hebt, want het leven is een geschenk en wees je bewust van al je negatieve gedachten. Je hebt je genezing in eigen hand.”

Je hebt dan duidelijk te maken met iemand die in de ban is van het spirituele denken, van NLP-technieken of zoiets dergelijks. Religieuze en spirituele mensen hebben heel rigide denkbeelden en zijn eigenlijk geobsedeerd door hun zienswijze die ze op alles en iedereen projecteren.

In werkelijkheid heeft het ene slachtoffer van het auto-ongeluk gewoon meer geluk gehad dan het andere. De aard van het ongeluk was hetzelfde, maar de een heeft er meer en langer vervelende gevolgen aan overgehouden dan de ander. Dat kan. Zo kan het net zo goed zijn met mensen die ingrijpende emotionele en psychische toestanden hebben meegemaakt: de een houdt er meer nare gevolgen aan over dan de ander. Dat is niet de schuld van de een en niet de verdienste van de ander, maar de geluksvogel gelooft werkelijk dat hij of zij het geluk zelf heeft afgedwongen. Hij/zij heeft makkelijker praten en maakt de ander wijs dat het (lijden en de ziekte) z’n/haar eigen schuld is.

Ik vergelijk het bovendien weleens met twee vrouwen of mannen die allebei even lang in hetzelfde concentratiekamp hebben gezeten. De een komt er na de bevrijding beschadigd uit en herstelt nooit helemaal, terwijl de ander de draad van zijn of haar leven weet op te pakken en weinig mentale, emotionele en psychosomatische schade heeft overgehouden aan de kampjaren, en eerder en makkelijker is hersteld. En dan zegt de geluksvogel tegen de pechvogel: “Ik heb gewoon heel veel vertrouwen gehad, en nog, in God.” Dan reageert de pechvogel: “Maar ik heb mijn handen en tong ook stuk gebeden, hoor.” Waarop de geluksvogel zegt: “Ik denk toch dat je niet echt het vertrouwen had in God. Daardoor ben je er nu zo slecht aan toe. Weet je, je moet het verleden gewoon van je afzetten en laten rusten. Doe zoals ik: leef in het heden, lees iedere dag in de Bijbel en geniet! Dan komt alles goed, geloof me maar! Je hebt het HELEMAAL zelf in de hand!”

Je hebt dan overduidelijk te maken met een godsdienstfanaat die meent dat hij of zij iets heel goed heeft gedaan en doet waardoor God hem of haar heeft gered en gespaard, en die van mening is dat de pechvogel iets helemaal verkeerd doet waardoor hij/zij nog altijd lijdt.

Echter, dat de gevolgen voor ieder individu kunnen verschillen ongeacht zijn of haar inbreng en leefwijze, dat kan er bij velen niet in. Veel mensen menen nog steeds dat je mentaal en emotioneel alleen ziek kunt worden en blijven door je eigen schuld en dat je genezing altijd in eigen hand hebt. De omstandigheden en de trauma’s treffen wat hen betreft geen enkele blaam en konden en kunnen geen invloed hebben op de gezondheid. Het is net zoiets als beweren dat je niet gehandicapt uit een auto-ongeluk kunt komen en er geen blijvende schade aan kunt overhouden, tenzij je zelf iets heel stoms hebt gedaan en blijft doen.

Het ironische is nou juist dat de zogenaamde hooghartige geluksvogels zelf een verkeerde reactie geven en dus op een ongevoelige en arrogante manier de pechvogel bejegenen en juist zèlf hun houding zouden moeten aanpassen. Dat ze dus zèlf fouten maken die ze zouden moeten en kunnen verbeteren. Ze verkeren nochtans in de veronderstelling dat zij al het goede doen waardoor ze gezond zijn en zich zo goed voelen (of ze ook werkelijk zo gelukkig zijn, valt nog te bezien). En ze zijn zo star bezig met hun eigen levenswijze en levensvisie die ze op iedereen projecteren en die ze verkondigen als Het Evangelie, dat ze niet eens echt horen wat de ander inbrengt en vertelt. Ze staan niet open.

Ik heb hier al zo ontzettend vaak mee te maken gehad… Het aantal mensen dat op een juiste en rechtvaardige manier op je reageert als je door de gevolgen van trauma’s wordt geteisterd en ondanks positivisme, strijdlust en therapie in de vicieuze cirkel gevangen zit, is echt op de vingerkootjes van je duim te tellen. Maar die mensen zijn dan wel extra speciaal en waardevol. De uitblinkers zijn steevast zwaar in de minderheid, een uitzondering. En die geven minder hoog op van zichzelf.

http://www.rolanddanckaert.nl

 

Nooit de warmte van een gezin gekend

Sonja’s moeder had ernstige, onoplosbare psychiatrische problemen toen zij werd geboren en kon daardoor niet voor haar zorgen en van haar houden. Van wie ze zwanger was geraakt, wist Sonja’s ‘baarvrouw’ niet en heeft ze nooit uitgezocht, waardoor Sonja zonder vader opgroeide. Sonja kwam terecht in een pleeggezin en werd opgevoed door een bejaard echtpaar. Met haar moeder had ze geen contact meer en ze heeft nimmer de behoefte gehad om te achterhalen wie haar vader is. Sonja’s pleegouders waren allebei overleden toen ze zeventien was. Alleen op de wereld…

Toen ze volwassen was, wilde Sonja graag kinderen, maar alleen als ze de juiste man trof aan wie ze haar kinderen zou willen en kunnen toevertrouwen. Die man heeft ze nooit ontmoet. Inmiddels is de zwartharige secretaresse 55 jaar en vrijgezel. De man met wie ze voor het laatst een langdurige relatie had, bleek uiteindelijk veel minder van haar te houden dan zij van hem. Andermaal alleen op de wereld.

Nu heeft ze iets – maar wat, dat weet ze zelf eigenlijk ook niet precies – met een getrouwde jongeman van 32 jaar die naast zijn ouders én schoonouders woont. Ze kennen elkaar van de schietvereniging. Hij valt op oudere vrouwen en hoewel hij haar woest aantrekkelijk vindt en ze dezelfde interesses delen, ziet hij geen toekomst voor zich met Sonja. Hij wilt zijn leven niet overhoop gooien én hij wilt kinderen. Die kan Sonja hem niet schenken.

Sonja weet dat deze ‘relatie’ geen perspectief biedt, maar ze is wél gehecht aan de jongeman. Eigenlijk houdt ze van hem. Alweer een liefdesverhouding die nergens op kan en zal uitdraaien. The story of her life. Alleen op de wereld.

Haar vijf honden houden haar gezelschap. Het zijn haar kinderen als het ware. Zonder het gezelschap van en de zorg voor deze dieren zou de kwaliteit van haar leven niet zo hoog zijn, mogelijk zelfs te laag zijn om zich enigszins gelukkig te kunnen voelen en om door te willen blijven knokken.

Sonja werkt part-time en heeft weliswaar best veel hobby’s, maar ieder mens heeft er behoefte aan om zich in het eigen huis thuis te voelen, om een warm nest te hebben. Als het thuis niet goed voelt, dan mankeert er iets aan de fundamenten van je bestaan, en dat werkt altijd psychisch, emotioneel en lichamelijk of psychosomatisch op je door.

Sonja is een sterke vrouw. Ze doet niet zielig, heeft geen zelfmedelijden en maakt er het allerbeste van. Zo is haar leven nou eenmaal gelopen en zo liggen haar kaarten. Daar neemt ze genoegen mee en daar maakt ze zo goed en zo veel mogelijk een feestje van.

http://www.rolanddanckaert.nl