In de bibliotheek

Geconcentreerd en gebiologeerd – eenzelvig en ernstig, alsof het uitkiezen van het juiste boek van essentieel belang is – schuren, bukken, hurken en slenteren de mensen langs en bij de schappen, de ruggen van de boeken scannend en soms strelend, hun ogen gefixeerd op namen en titels, op zoek naar goed gezelschap, naar geestelijke verrijking voor menig aangenaam, haast meditatief uurtje in zelfverkozen eenzaamheid of teruggetrokkenheid (al dan niet in gezelschap).

Je verdiepen in een boek opent een wereld voor je van plekken, mensen en kennis die je in de ‘normale’ wereld nooit zult vinden, waar je anders nooit toegang tot zou krijgen, het bestaan nimmer van zou vermoeden. Sommige gebeurtenissen, toestanden, mensen en plekken geheel nieuw, onvermoed gewaand, andere situaties, individuen en plaatsen juist zo innemend herkenbaar.

Ik blader door een boek van de Belgische kunstschilder Albert Saverys (1886-1964). Ik had nog nooit van hem gehoord, maar zijn Perenboom, Boomgaard, Boerderijen en weergaven van De Leie zijn schitterend. Doet niet onder voor Van Gogh, echt niet! Anders schilderde hij, maar niet minder goed. Ik adoreer Van Gogh. Niet alleen zijn schilderijen en stijl bewonder ik optimaal, maar net zozeer zijn liefde voor de natuur, zijn experimenten met kleuren en kwast-bewegingen, zijn zoektocht naar Het Hogere, zijn kijk op kunst en het leven.

Ik weet niets of toch bitter weinig van kunst, maar ik verwonder me en bewonder des te harder. Als ik door de tussen de kaft verzamelde werken neus van Piet Mondriaan (1872-1944) – gestorven aan een longontsteking, begraven in New York – dan vind ik dat zijn ‘gewone’ schilderijen van mensen en de natuur tegenwoordig onderbelicht en ondergewaardeerd worden. De meeste mensen kennen hem alleen van zijn theoretische, haast wiskundige vlakken-patronen, van het neoplasticisme en een beetje van het kubisme. Heel kundig dat abstracte werk en best vernieuwend allemaal, maar mooi? Mondriaan was echt een fantastische kunstschilder.

Gestorven in 1944. Daardoor denk ik aan het verhaal over mijn Limburgse opa die tijdens de oorlog op een dag werd meegenomen door de Moffen. Hij werd te werk gesteld in een werkkamp. Naar verluidt vluchtte hij – na maandenlang afgebeuld te zijn geworden – op een fiets zonder banden of met platte banden. Toen oma, zijn vrouw – met al hun kinderen naar een boerderij in een dorp aan de andere kant van de Maas geëvacueerd – op een oorlogsdag de afwas stond te doen, hoorde ze mensen roepen dat hij terug was, haar man. Alles liet ze uit haar handen vallen om naar hem toe te rennen. Ze herkende hem direct, ondanks zijn magerte en volle baard. Wat hen betreft, was de ellende voorbij en pikten ze de draad van voor zijn gevangenschap weer op. Het werd gevierd met seks, met de zoveelste zwangerschap tot gevolg.

Als iets me opvalt bij het bekijken van een boek over 17de/18de kunstenaars zoals Jan Steen, Nicolaes Maes en Willem van Mieris – met hun schilderijen met titels als De Kaartspelers, De Verwaarloosde Luit en De Luisterende Huisvrouw – dan is het hoe lelijk de Nederlanders en Belgen waren die werden vereeuwigd op doek. Dat frappeert me ook steevast als ik de ingelijste portretten zie van de oude Oranjes. Wat een portretten! Van adel, maar zo lelijk als de inhoud van een vuilniszak. Allemaal even wit en onooglijk. Lang leve Máxima, prins Maurits en zijn vrouw Marilène. Het oog wil heel veel.

Het historische naslagwerk over de meer dan 1500 vakantieparken in Nederland doet me beseffen hoe ontzettend veel bonden, verenigingen en stichtingen er zijn. Iedere groep met een hobby, een passie en een interesse heeft z’n eigen bond of ander belangenbehartigingsorgaan. Zolang je statuten hebt, zit je gebeiteld, stel je in juridisch opzicht wat voor. Je kunt niets zonder voorzitter, bestuur, secretaris en penningmeester, en al helemaal niet zonder de advocaat.

De hedendaagse architectuur dan. De dikke pil, zo groot en dik als een aktetas en zo zwaar als een goed gevulde boodschappenmand, staat vol met het nieuwe modernisme, een soort van Mondriaanse bouwstijl, strak, rechthoekig, gelinieerd. De nadruk ligt niet meer zoals vroeger op het kunstzinnige element, op beelden, versieringen en ornamenten. De architectuur legt zich steeds meer toe op de ruimtelijkheid. Vandaar het vele glas. Ook de functionaliteit en beleving van het gebouw zijn belangrijk: verbinding, communicatie, ontspanning, luxe en comfort. Zakelijk, rechtlijnig, comfortabel en toch stijlvol. De architectuur speelt meer en meer met licht en hecht waarde aan de interactie met de natuurlijke omgeving, of brengt iets van de natuur naar binnen.

Door al die boeken krijg ik het gevoel een leerzame en genotvolle vakantie te hebben geboekt en te vieren, mijn wereld ruimer te maken en het beste uit de tijd te halen. Drie uur in de bibliotheek voelt als een verrukkelijk vluggertje.

http://www.bloggers.nl/rolanddanckaert

 

 

 

 

Advertenties

Hooggevoelig en hoogsensitief

De meeste psychologen en psychiaters – die bekend zijn met de fenomenen – maken een onderscheid tussen hooggevoelig en hoogsensitief. Deze termen worden echter dikwijls door elkaar gehaald, ook door mijzelf.

Hoogsensitief wil zeggen: het scherp waarnemen en intens beleven van prikkels, externe en interne prikkels. Hoogsensitieve personen nemen heel bewust en scherp waar en ‘verstaan’ tevens heel goed de non-verbale communicatie en wat er tussen de regels door wordt gezegd en geschreven. Hoogsensitieve personen zijn opmerkzaam. Ze SIGNALEREN veel en helder, niet altijd even bewust. Hoogsensitieve personen zijn heel erg intuïtief. Ik hou in dit verband zelf heel erg van de term emotionele intelligentie: weten dankzij je gevoel, dankzij je instinct, dankzij je intuïtie.

Ikzelf ben zeer hoogsensitief. Als ik een ruimte betreed met mensen, dan voel ik meestal heel sterk en helder de sfeer aan, onmiddellijk. Ik merk het als mensen doen alsof ze vrolijk zijn, maar eigenlijk met grote zorgen rondlopen. Kortom: ik bespeur het als mensen zich anders voordoen dan ze zich voelen. Heel af en toe voorvoel ik gebeurtenissen. Daarnaast ben ik me heel erg bewust van mijn eigen gedrag, gevoelens, emoties en gedachten. Ook dat allemaal signaleer ik snel en helder. Vandaar dat ik heel erg zelfbewust ben geworden en veel zelfkennis heb opgebouwd (mijn huisarts vindt dat ik een grote zelfkennis heb en daarmee heeft hij vanuit zichzelf bevestigd wat ik zelf al wist).

Alle informatie die je bewust en onbewust REGISTREERT, kan je in de war schoppen. Kan overweldigend zijn. Kan teveel zijn. Dan moet je alles even laten bezinken en een prikkelarme omgeving en situatie opzoeken. Alles heeft een diepe impact op je als je hoogsensitief bent. Alles werkt sterk en diep op je in en door. Zowel in positieve als in negatieve zin. Alles komt heel intens, keihard bij je binnen. Je hebt minder filter.

Als ik in een mooie omgeving ben en veel moois zie, dan raak ik overvoerd door de prikkels maar ook door alle mooie inspiratie. Die gaat met mij aan de haal. Al die mooie indrukken wil ik omzetten in taal, in tekst. In een museum ben ik heel snel moe, verzadigd. Als ik een middag in de bibliotheek allemaal interessante artikelen heb gelezen, dan heb ik de volgende dag 1001 dingen die ik heb opgezogen en waarover ik voel, nadenk en wil schrijven. Zo ook bij negatieve gebeurtenissen. Er is dan zoveel wat me raakt, wat me bezighoudt, wat er in me omgaat… Het is dan teveel. Het wordt me dan teveel. Ik ben ervan overtuigd dat de artiest Prince – een genie, maar workaholic en verslaafd aan pijnstillers – dit  evenzo beleefde: zijn inspiratie was TE onuitputtelijk.

LET WEL: HOOGSENSITIVITEIT IS EEN AANLEG, EEN EIGENSCHAP. JE BENT ZO GEBOREN. JE KUNT HET NIET WORDEN. HET IS OOK ZEKER GEEN ZIEKTE OF STOORNIS! Wel kan het positieve en negatieve consequenties hebben, zoals met alles.

Bij testen of je hoogsensitief bent, heb ik steevast een 100 procent-score. Er is bij mij inderdaad sprake van een dagelijkse behoefte om me een tijdlang terug te trekken om alle impressies te verwerken. Er is bij mij inderdaad sprake van een diepgaande verwerking, overstimulatie, emotionele intensiteit en een enorme prikkelgevoeligheid. Ik neem geuren en kleuren heel sterk waar, ik kan heel slecht tegen cafeïne, theïne en bijwerkingen van medicijnen, ik heb een lage pijngrens en ik heb veel heftige lichamelijke reacties bij stress.

Maar ik ben dus ook heel erg alert, attent en bewust. Ik heb heel snel en veel door wat anderen nooit zal opvallen, wat anderen niet in de gaten hebben. Er is sprake van een intuïtief weten, van aanvoelen, doorhebben.

Hooggevoelig houdt in: een emotionele reactie door de gevoeligheid voor licht, geuren, geluiden, opmerkingen en sferen. Deze hooggevoeligheid kan zoals bij mij aangeboren zijn, maar kan tevens verergerd worden of zelfs ontstaan door trauma’s, een bijna dood ervaring, een zware burn-out, overspannenheid en ander onheil. Het wil dus zeggen dat je minder goed tegen prikkels kunt en daardoor overgevoelig (prikkelbaar) kunt gaan reageren. Hoogsensitiviteit is een eigenschap, hooggevoeligheid kan evenzeer een eigenschap zijn, maar is vooral ook gedrag.

Ik was als kind al gevoelig voor geluiden, kritiek, ruzie, geuren en sferen en dat is door mijn enorme inzinkingen gigantisch verergerd. Ik reageer uit balans door veel prikkels. Wat voor een ander een zachte prikkel is, is voor mij een veel te sterke stimulans.

Er zijn tevens (vooraanstaande) psychologen en behandelaars die juist de scheidslijn tussen hoogsensitief en hooggevoelig verwarrend en onnodig vinden. De twee femomenen lijken immers ontzettend op elkaar en lopen dikwijls in elkaar over, zeker wanneer de persoon tegelijkertijd hoogsensitief als hooggevoelig is. Ik weet in elk geval wél dat heel veel mensen die gewoon gevoelig zijn, beweren dat ze hooggevoelig zijn en daarmee bedoelen ze vaak dat ze hoogsensitief zijn.

De goeroe van de HSP-ers, Elaine Aron – Amerikaans psychologe: haar boek over HSP was een openbaring, hulpbron en verrijking voor me – maakte bij mijn weten niet zo’n groot onderscheid tussen hoogsensitief en hooggevoelig. Zij vermengde de symptomen van die twee begrippen juist op een heel organische wijze, vind ik.

Toch begrijp ik wat de hedendaagse psychologie bedoelt, waarom het onderscheid wordt gemaakt. Hooggevoeligheid wordt meer geassocieerd met kwetsbaarheid, maar aan de andere kant kan een hoogsensitief persoon ook van slag raken door alle overweldigende indrukken. Men zegt in de psychologie dan dat de hoogsensitieve persoon overgevoelig of hooggevoelig reageert vanuit de nadelen van z’n hoogsensitieve aanleg. Het maakt het er allemaal niet eenvoudiger op. Maar ja, sommige dingen zijn nou eenmaal subtiel en ingewikkeld.

Om het nog ingewikkelder te maken: vaak zijn hoogsensitieve personen op de een of andere manier hoogbegaafd, hebben ze ergens een extreem talent voor, zijn ze in iets uitzonderlijk goed!

By the way, vooral ook in Nederland en België heeft de spirituele hoek de hoogsensitiviteit en hooggevoeligheid geadopteerd en uitgeknepen en er een heel erg spirituele aangelegenheid van gemaakt, met allerhande verwijzingen naar en teksten over engelen, chakra’s, aura’s en ga zo maar door. Persoonlijk heb ik daar bitter weinig mee. Ik vind het aardse al spiritueel zat. In zekere zin vind ik het zelfs uitermate kwalijk dat hoogsensitiviteit en hooggevoeligheid door die lieden zo erg in de hoek van de esoterie en het paranormale worden geduwd, terwijl het daar in wezen weinig mee te maken heeft of hoeft te hebben.

Ik erken dat zeer gevoelige creaturen meer en helderder kunnen weten, zien, ruiken, proeven, voelen en horen, maar sommige (zogenaamde) HSP-deskundigen/hulpverleners en schrijvers maken er wel héél erg een alternatief circus van, en daar is lang niet iedere HSP-er mee en van gediend. De meeste HSP-ers zijn niet paranormaal begaafd en/of leven niet met een grote belangstelling voor het astrale. Als een boek over HSP dan heel erg is gericht op het esoterische, dan heb je daar in dat geval weinig aan. Het kan zelfs kwaad aanrichten als je het – op zoek naar HULP – allemaal te serieus neemt wat er geschreven en aangeboden wordt en op jezelf gaat betrekken en toepassen. Je moet er niet meer van maken dan dat het is of hoeft te zijn. Vaak heb je ruim genoeg aan je vijf zintuigen en wat die voor maar tevens met je doen!

In het hier en nu proberen te leven en te genieten, een nuttige dagbesteding, een bewust leefpatroon, de juiste aardse, alledaagse keuzes maken, het jezelf en elkaar zo aangenaam mogelijk maken, uitdagingen aangaan, TIJDIG en REGELMATIG ontspanning zoeken en rust, reinheid en regelmaat… daar heeft iedereen wat aan, dat is de basis van ieders leven, of zou dat kunnen zijn.

GOEDE, CREATIEVE MENSEN

Welnu, van hoogsensitieve mensen wordt vaak beweerd dat ze een groot rechtvaardigheidsgevoel bezitten, diepzinnig en serieus zijn en een creatief en artistiek talent hebben. Niet zelden zijn het waarheidszoekers. Dat is allemaal op mijzelf van toepassing (maar ik heb zat negatieve eigenschappen zoals impulsiviteit, grilligheid, ongeduld, prikkelbaarheid en onvoorspelbaarheid), maar ik vraag me af of deze karaktereigenschappen per se verband houden met de hoogsensitiviteit. Daar lijkt het volgens Aron wel op, maar het lijkt me desondanks sterk dat iedereen die hoogsensitief is een goede inborst heeft en lief en rechtvaardig gedrag vertoont. Ik vind dat een moeilijke kwestie.

Hooggevoelige en hoogsensitieve mensen kunnen net zo goed egocentrisch, egoïstisch, narcistisch, opportunistisch, materialistisch en psychopathisch zijn, lijkt mij. We hebben van al die persoonlijkheidskenmerken iets in ons, in grote, normale of zeer geringe mate. De mens is zo’n ontzettend complex wezen. Die hersenen van ons groeien ons eigenlijk al snel boven ons hoofd, zeker als er door wat voor oorzaken dan ook defecten in optreden. Het is net als met een auto met heel veel technische snufjes. Als het allemaal werkt, is het fantastisch, maar zodra er iets kapot gaat, wordt repareren duur en moeilijk. En als er veel technische snufjes zijn, kan er dus ook veel of sneller iets in de soep lopen.

Het kenmerk van het leven is helaas ook dat er altijd weer iets mis en kapot gaat. Je poetst je huis en de volgende week is het allemaal weer even vies, en soms mol je zelfs tijdens het poetsen onbedoeld een vaas, een bord of wat dan ook. Het hele leven is dat er dingen goed gaan, fout gaan en al dan niet weer hersteld kunnen worden, en zo is het met een mens evengoed. Onze innerlijke wereld is door ons brein heel gecompliceerd, en dan leven we ook nog eens in een uitermate gecompliceerde, stresserende maatschappij, terwijl het leven van zichzelf al een moeizame, uitputtende strijd is van leven op dood (overleven, gevaren, rampen, ongelukken, ziekten, stoornissen, de dood, rouwen, aan de kost zien te komen en blijven, eten en drinken zoeken en een woon- en verblijfplaats zien te krijgen en te behouden).

De mens is een uitermate boeiend, interessant evolutionair wezen, een heel ver geëvolueerd dier dat helaas erg tegennatuurlijk is gaan leven en het contact met de natuur grotendeels is kwijtgeraakt. En dat, terwijl alles en iedereen natuur IS.

Hoogsensitieve mensen zien, voelen en horen (en zeggen eventueel) meer (sferen, stemmingen, emoties, gevoelens, lichaamstaal, waarheid) dan de meeste mensen kunnen waarnemen en daardoor worden ze niet altijd en overal even serieus genomen en geloofd. De belevingswereld van een hoogsensitief persoon is fundamenteel verschillend van die van een niet-hoogsensitief individu.

Ook hooggevoelige mensen hebben een andere belevingswereld en drukken zich emotioneler uit dan niet-hooggevoelige gasten. Ook zij zijn niet en voldoen niet altijd en overal aan ‘De Norm’. Dat alles kan het voor hoogsensitieve en hooggevoelige personen – die niet zelden als overdreven aanstellers worden beschouwd en neergezet – heel moeilijk maken in onze op succes, winst, economie, zelfvertrouwen en extravert-zijn gerichte samenleving, tijdens die oneindige survival of the fittest. Het begrip en de sympathie voor ons ‘soort’ mensen zijn vaak te ver te zoeken.

De bijdrage die met name hoogsensitieve mensen kunnen leveren, is evenwel OOK groot en belangrijk, net als van iedereen. Iedereen heeft bepaalde talenten. Doordat we verschillend zijn, kunnen we elkaar aanvullen en helpen. Hoogsensitiviteit is wat mij betreft echt een talent.

Wilt u meer van mij, Roland Danckaert, lezen? Bestel dan tegen een zeer gereduceerd tarief (een van) mijn bundels ‘Miks’ en ‘Ratjetoe’. Want lezen vanaf papier en het hebben van een tastbaar boek is toch nog altijd een top-ervaring.

Klik op onderstaande links voor meer informatie en eventueel voor het plaatsen van uw bestelling. Bij voorbaat dank voor uw/jouw be(lang)stelling!

http://www.gigaboekshop.com/product/ratjetoe/

http://www.gigaboekshop.com/product/miks/

http://www.gigaboekshop.com/product/danckaert-bundel/

 

 

 

 

 

 

De Zwarte Maagd

Jack zag haar zitten, helemaal in het zwart. Haar rok tot over haar knieën, de kanten zoom neerkijkend op haar zwarte, lederen instappers. Haar haren net zo zwart als haar kleding. Haar blik eveneens. ‘Ze lijkt net een jonge weduwe’, dacht hij. ‘Ze kijkt permanent droevig, alsof ze bozig rouwt’.

Jack vond haar woest aantrekkelijk. Hij wist van de vrouw – minstens twintig jaar jonger dan hij – dat ze met seks zal wachten tot na haar bruiloft. Maar ze heeft nog nooit een vriend gehad. ‘De Zwarte Maagd’, dacht hij. De naam, de titel, van een schilderij, van een kunstwerk. Ja, ze zat daar in die zwart-lederen zetel toepasselijk als een stilleven, als een schilders-model. Niet naakt helaas. Jack zou haar graag in haar Eva-kostuum zien, haar blote sieraad. Alhoewel, haar zwarte kleding past precies bij haar uitstraling en maakt haar nog spannender en intrigerender. Jack houdt van melancholie, zeker in combinatie met vrouwelijkheid. Hij houdt niet van giebelende meisjes of van opgewekte vrouwen. Jack houdt van ernst als grondtoon. Hij is zelf gehavend, maar iemand die nog meer gehavend is, kan hij proberen te redden en ondertussen zijn eigen zuursel stremmen. Als ze desondanks maar wel kan glimlachen om zijn grapjes. Dat zou mooi zijn, als ze tegen wil en dank toch een glimlach niet zou kunnen onderdrukken als hij iets zegt dat komisch is (bedoeld).

De Zwarte Maagd heeft maar één gezichtsuitdrukking. Alsof ze pas haar aanstaande man heeft begraven en nooit meer liefde zal kennen, nimmer seks zal hebben. Eeuwige trouw aan de jong gestorven huwelijkskandidaat. Of misschien rouwt ze wel vanwege een onmogelijke liefde. Mogelijk is de jongen op wie ze valt en die ze niet kan loslaten uitgehuwelijkt aan een ander, en is hij tot overmaat van ramp gelukkig met z’n bruid. Zo kijkt ze: alsof ze constant rondloopt met een open zenuw die is geraakt. Sommige mensen hebben dat: altijd dezelfde mimiek. Alsof hun blik in marmer is gehouwen.

Het liefst had Jack haar ter plekke genomen, te midden van al die mensen, gewoon op haar stoel: rok omhoog, haar slipje omlaag, eerst zijn neus tussen haar dijen en daarna met zijn pik tussen haar schaamlippen rondneuzen. Stel dat ze ervan genoot – zijn opzet en een voorwaarde natuurlijk – hoe zou ze dan klinken, ruiken en bewegen? Waarschijnlijk zou ze haar gekwelde blik niet kwijtraken tijdens het ongeplande en onverwachte verliezen van haar maagdelijkheid.

Jezus, wat zou dat lekker zijn! Jack wil graag een trieste vrouw redden. Op z’n minst haar pijn verzachten, zijn liefde en lust doneren. Hij is beter dan God. God redt niemand, althans niet in het Hier en Nu. Miljarden slachtoffers van wreedheid, onrecht, sadisme en onmenselijkheid weten daar alles van, of zouden – als ze nog leefden – ervan verslag kunnen doen.

Oh ja, Jack wilde niets liever dan de vleesnaald van zijn spermaspuit in haar lustader prikken, en dat zijn zaad op haar zou inwerken als een verslaafd makende shot heroïne, maar dan met een louter zalige uitwerking. Oké, dat was de behoefte van zijn lustvolle penis en onderbuik.

Zijn hart en hoofd hadden naast haar willen gaan zitten, woordeloos, één hand op de rug van haar hand en zijn andere hand over haar kruin. Aaiende bewegingen, teder, liefdevol, troostend. Een zachte oogopslag, met een bewuste, zachtaardige knippering van de oogleden. En dat ze dan even, nog steeds met de lippen op elkaar, naar hem gelachen zou hebben, met het aangaan van een lichtje in haar donkere ogen, twee zwarte gaten waaruit juist alle licht is kunnen ontsnappen.

Die hele vrouw is zwarte materie. Zwarte magie ook. De Zwarte Maagd…

In zijn fantasie, ’s avonds in zijn bed, heeft Jack haar maagdenvlies gescheurd en haar bloed geroken, overgevloeid in zijn geil-substantie, rood met wit vermengd, een roze papje. Zelden schokte zijn lichaam zo bij het klaarkomen, zelden verloor hij zo de controle over zijn bewegingen en bezorgde zijn orgasme (en haar gefantaseerde hoogtepunt) hem zulke spasmen…

Hij ziet haar zitten. Maar zij kijkt naar hem met een blik van: “Laat me met rust, ik wil alleen gelaten worden. Alleen met mijn zelfverkozen eenzaamheid. Niemand mag mijn melancholie verstoren, niemand moet me storen bij het rouwen, anders spuw ik vuur. Zwart vuur. Grote, zwarte vlammen die jouw bloedrode en bloedgeile hartjes-blik verassen. Ik vind niets en niemand aantrekkelijk. Ik word alleen aangetrokken door en gezogen in Het Zwart.”

Tevergeefs blijft Jack hopen op een opening van/in het gesloten boek. Het Einde zal nooit open zijn. Het boek is dicht. Het verhaal is afgerond. De Zwarte Maagd is een onneembare vesting. Ze heeft de ophaalbrug van haar hart en haar vulva omhoog gehaald, en ze zal niemand over haar water en in haar grachtengordel dulden. De ongelukkige prinses bewaakt haar fort als een ridder, bereid om haar eigen leven te offeren. Haar melancholieke eenzaamheid is heilig voor d’r, is haar koning die ze dient.

http://www.bloggers.nl/rolandddanckaert

Bestel de bundels ‘Ratjetoe’ en ‘Miks’ van Roland Danckaert tegen sterk gereduceerd tarief. Zie onderstaande links:

http://www.gigaboekshop.com/product/ratjetoe/

http://www.gigaboekshop.com/product/miks/

http://www.gigaboekshop.com/product/danckaert-bundel/

De ontmoeting

“Hey, hallo!”

“Oh, hoi. Ik had je niet gezien.”

“Hoe is het nu met je, Leentje?”

“Oh goed, hoor. En met jou Els?”

“Still going strong, hé. Leuk je weer eens te zien.”

“Ja, dat is zeker leuk.”

“Je ziet er goed uit.”

“Dank je. Sorry, ik heb weinig tijd, ik moet zo naar de fysio.”

“Oh, dan hou ik je niet op. Wat heb je dan?”

“Nog steeds die knie.”

“Gaat het daar nog steeds zo slecht mee?”

“Wel al wat beter, maar nog niet wat het zijn moet. En jij, hoe is het met je darmen?”

“Ja, gaat wel. Ik wilde net naar de apotheek gaan voor medicijnen.”

“Oh, je zit wel nog steeds aan de pillen daarvoor?”

“Ja, dat wordt waarschijnlijk ook nooit meer anders. Maar ja.”

“Ik had je echt al lang niet meer gezien.”

“Kom dan eens een keer koffie drinken bij mij, dat vind ik best leuk.”

“Ach, druk met van alles, je weet hoe dat gaat.”

“Ja, dat is zo. De tijd gaat ook zo snel.”

“Veel te snel.”

“Maar je ziet er goed uit, hoor, Leentje.”

“Haha, het komt allemaal uit een potje, hoor, Els.”

“Hoe is het nu met Karel trouwens?”

“Niet zo goed. Toevallig moet hij overmorgen gedotterd worden.”

“Da’s niet zo leuk. Maar vaak voelen ze zich daarna weer veel beter. Mijn schoonvader is ook gedotterd een paar maanden terug en voelt zich weer een stuk vitaler.”

“Hopen maar, ja.”

“Maar ik hou je op. Straks ben je nog te laat bij de fysio.”

“Ja. Leuk je weer eens gezien te hebben.”

“Zoals ik al zei: kom eens lekker gezellig koffie drinken?!”

“Je weet waar ik woon. De koffie staat altijd klaar, hé Els. Dus als je eens zin hebt. Alleen nu is het even druk, met de fysio van mij en Karel in het ziekenhuis.”

“Daarom zeg ik: als je tijd hebt, kom je gewoon lekker langs en dan praten we verder bij een bakkie koffie.”

“Voorlopig blijf ik liever bij Karel. Een oogje in het zeil houden.”

“Dat begrijp ik. Maar als hij weer wat is aangesterkt en zich beter voelt… Maak je maar niet teveel zorgen.”

“Ach ja, zorgen maakt een mens zich toch altijd, hé?”

“Ja, dat is waar, Leentje. Veel sterkte hé? Hou je goed.”

“Daaag Els.”

http://www.bloggers.nl/rolanddanckaert

 

 

 

Ontevreden

Balen van wat is en knelt en balen van wat niet is en niet zal zijn maar zo mooi zou zijn geweest…

 

Buren op de camping

We moesten er echt even tussenuit. Slapeloze nachten en hartkloppingen hadden we allebei vanwege de zich al jaren voortslepende ruzie met de buren die we vaker in de rechtbank zagen dan in de voortuin en op de oprit. Een weekje kamperen in Drenthe leek ons wel wat. Veel groen, voldoende rust. En even niet dat geblaf van hun Duitse herder.

Echter, toen we met onze Clio onze campingplek naderden, viel hij ons meteen op: de auto van onze buurman en buurvrouw, hun grijze Volvo. Het kenteken kende ik uit mijn hoofd. Godverdomme, nee hé, het zal toch niet?! De neiging onmiddellijk rechtsomkeert te maken, kon ik bijkans niet onderdrukken. Het feit dat we 450 euro betaald hadden en bij annulering geen rooie cent terug zouden krijgen, deed ons besluiten om eerst maar door te rijden naar de receptie teneinde een andere campingplek te vragen. Het was geen grote camping, dus je kwam elkaar geheid tegen bij het tandenpoetsen, toiletteren en  douchen, maar als we in elk geval maar niet naast pain in the ass hoefden te staan.

“Helaas, mijnheer, mevrouw, de camping is volgeboekt. Dit was de laatste plaats. En aan ruilen doen we niet.” De receptioniste zei het vriendelijk doch gedecideerd.

Er zat niets anders op dan een horror-vakantie te gaan beleven naast de mensen met wie we al jaren overhoop lagen en die we alleen nog maar spraken via onze advocaten. Hun Duitse herder had mijn Annie vier jaar geleden aangevallen, maar gelukkig had het beest z’n gebitsprothese niet in, anders was Annie er nu niet meer geweest.

Toen we opnieuw bij onze campingplaats arriveerden en waren uitgestapt, begon het me te dagen dat ik was vergeten om de tent mee te nemen. Die moest nog in de gang liggen van ons huis. Vergeten in te laden! Dan maar proberen om van een van de XXXL-jurken van Annie een tent te maken, provisorisch met boomtakken als tentstokken. Het duurde niet lang of de buurman en buurvrouw en hun hond Hector kwamen hun tent uit: we hadden hen uit de tent ‘gelokt’ met ons gevloek en getier.

De buurman werd meteen woedend toen hij ons zag: “Ik bel mijn advocaat. Dit pik ik niet. Ze komen opzettelijk onze vakantiepret bederven. We zijn er pas een paar uur en nu hebben we onze buren als buren!” Hector begon als een wilde onze provisorische tent aan stukken te bijten. Zelden zo’n rot-beest meegemaakt. En ik heb bij een grote bank gewerkt, dus ik heb heel wat ratten (beestachtige superieuren) moeten dulden.

Er zat niets anders op dan in onze Clio te slapen, neuken, ontbijten en avondeten, met de knopjes van de deuren permanent omlaag. We zijn onze met haar kont naar de buren geparkeerde Fransoos de hele week niet uit geweest. We hebben ons de hele week niet gedoucht en onze poep en plas opgehouden. Dat was nog eens wat je noemt een auto-vakantie. Van de buren hebben we zodoende eigenlijk helemaal geen last gehad. Volgend jaar doen we het weer. Het is ons uitstekend bevallen!

De bundels ‘Ratjetoe’ en ‘Miks’ lezen van Roland Danckaert? Plaats uw/jouw bestelling via onderstaande link:

http://www.gigaboekshop.com/product/danckaert-bundel/

 

 

 

Life doesn’t emphasize with the unlucky ones

What happened to George H.W. Bush – the former president of the United States – is illustrative for life. Immediately after Bush senior (93) burried his wife Barbara he got very ill: a bacterial infection.

So, the Republican in his wheelchair lost his wife, he was suffering of grief and then he got sick and had to go to hospital. So, it shows us that life doesn’t care at all for how we feel and what happens to us. Life didn’t think: well, that old George has it difficult enough, he lost his wife, I make sure he will be fine. On the contrary: from the graveyard into the hospital bed!

All the people in de concentration camps during the second world war… it went from bad to worse and there was no super power rescuing them.

You can say it is not God’s responsibility to look after us and to save us in the here and now, but well, they say he made us. He is very harsh, isn’t he? Maybe our Father isn’t that nice as we think and hope. He offered his son, so the Father doesn’t care if his children suffer, he only wants to be loved himself and the people he made to behave themselves. God is a narcissist?

Actually, I don’t believe in God. I never really did. I believe in nature and in how nature is. Nature is just good and bad energy. Nature has no heart. A good person is better than life. Good people try to help, to rescue, to take care, to make other people and animals and plants and trees happy. Good people are the most outstanding en special creatures in the universe… How I love good people… I am married to one (nearly 50 years of age and still looking great, she still has a good figure). And her smile when she is happy is really the most beautiful thing I have ever ever seen in my entire life…