Waar gaat het om? Dat jouw partner jou seksueel trouw is of dat hij/zij (nog steeds) van jou houdt, bij jou wil blijven en goed en lief voor je is?
En moeten we echt altijd eerlijk zijn en alles vertellen? Of maakt eerlijkheid soms juist onnodig veel stuk?
*
Jada Borsato, de dochter van de van seksueel overschrijdend, pedoseksueel gedrag beschuldigde zanger Marco Borsato, heeft in een interview gezegd dat ze heeft gezien hoeveel vreemdgaan kapot kan maken en dat ze zelf in haar relatie niet zou vreemdgaan. Hiermee veroordeelt ze het vreemdgaan van haar vader en velt ze een moreel oordeel over zijn gedrag. Gelukkig vertelt ze hem in een liedje dat ze het hem vergeeft. Maar hij mag geen casanova meer zijn. Geen Don Juan. Keurig binnen de lijntjes blijven, Marco! Doe zoals het hoort!
Hoewel Jada Borsato daarmee niets raars of onwaars heeft gezegd en er vooral veel begrip voor zal oogsten, wil ik er toch een en ander over kwijt, over vreemdgaan en de in onze samenleving algemene, gangbare kijk op vreemdgaan.
Je zou je kunnen afvragen wat een huwelijk of relatie vooràl kapot maakt, het vreemdgaan of het onbegrip aangaande overspel. Ooit – gedurende een aantal verschillende periodes – heerste op de wereld een heel andere seksuele moraal dan tegenwoordig. Heden ten dage is de seksuele ethiek niet erg vrij. Heel gek, aangezien de kerk bijvoorbeeld in ons land in vergelijking met 60 jaar geleden veel minder macht en invloed heeft en veel minder mensen strenggelovig of kerkelijk zijn. Waarschijnlijk hebben (de focus op) aids en SOA’s, alsmede de grote aandacht voor seksuele intimidatie (denk aan MeToo) maar ook het grote aantal echtscheidingen en de islamisering een flinke duit in het zakje gedaan van de bekrompen, beklemmende, onrealistische, onredelijke burgerlijke seksuele ethiek van vandaag de dag.
Je zou vreemdgaan ook op een andere manier kunnen belichten, namelijk als iets dat ontzettend veel voorkomt omdat mensen blijkbaar grote moeite hebben om seksueel trouw te zijn aan een en dezelfde partner en derhalve behoefte hebben aan nieuwe amoureuze prikkels en nieuwe erotische verkenningen en ervaringen.
Je zou vreemdgaan kunnen belichten als iets dat mensen misschien wel heel erg gelukkig en zelfs gezonder maakt. Omdat een behoefte wordt vervuld. Omdat een ander persoon en intimiteit met een ander wellicht een boost zijn voor je zelfvertrouwen, voor je mannelijkheid of vrouwelijkheid en voor jouw levensgeluk.
Wat maakt zoveel relaties en huwelijken kapot, het vreemdgaan of het niet accepteren van vreemdgaan (waardoor vrijwel iedere vreemdganger stiekem een scheve schaats rijdt). Wat is het criterium voor een goede liefdesrelatie? Is dat puur seksuele trouw of is dat hoe jouw partner met je omgaat en of jouw partner nog van jou houdt en jou altijd zou willen blijven steunen?
De vraag is dus gerechtvaardigd of het wel altijd terecht is en NODIG is dat vreemdgaan het einde van een relatie betekent.
Een beetje onwel word ik van al die moraalridders die beweren dat ze nooit zullen vreemdgaan of die ermee koketteren dat ze nooit zijn vreemdgegaan en dat ook nimmer zullen doen. Ze voelen zich verheven boven de mensen die zich zogenaamd schuldig maken aan seksuele en amoureuze ontrouw (want van meerdere mensen houden en het leuk hebben met meerdere mensen mag niet?!). Iedereen moet zich gedragen zoals zij?
Trouw blijven, is makkelijker wanneer je niet snel verliefd wordt, je een partner hebt die jou seksueel volkomen kan blijven bevredigen en die seksueel aantrekkelijk voor je blijft, je zelden of nooit in de verleiding komt om vreemd te gaan, je een laag tot normaal libido hebt, je niet erg snel verliefd wordt, je niet avontuurlijk bent ingesteld en je niet poly-amoureus bent. Echter, niet iedereen is uit hetzelfde hout gesneden. En dat heeft met goed of slecht niets of niet veel te maken, maar wel met de aard van het beestje met daaraan vast de bijbehorende beleving en behoefte en kwaliteit van de vaste relatie.
Kijk, zo’n Jada Borsato is nog jong en heeft niet al 20 jaar een relatie en ook nog geen kinderen. Misschien blijft ze wel haar leven lang trouw aan haar/een partner, dat kan best. Maar misschien merkt ze gedurende haar leven dat ze op z’n minst ook weleens in de verleiding komt om met een ander te zoenen of zelfs te seksen. Er zijn mensen – misschien is zij een van hen – die heel makkelijk nee kunnen zeggen tegen een seksuele of amoureuze verleiding. Maar zijn die mensen beter dan mensen die dat niet kunnen? Is hun manier van doen beter? Of slechts anders?!
Vreemdgaan is trouwens lang niet de enige reden waarom mensen uit elkaar gaan: groeiende ergernissen, een spagaat-ontwikkeling, slechte communicatie, onverschilligheid en desinteresse, scheve verhoudingen, werkloosheid, financiële problemen, seksuele droogte op de slaapkamer… Er zijn zoveel oorzaken waardoor mensen niet meer met elkaar door het leven willen of kunnen.
Misschien moeten we erkennen dat het door zeer diverse aanleidingen geen kattenpis is om het met 1 iemand een leven lang uit te houden en om een relatie goed te houden. Uit elkaar gaan is vaak niet leuk (het kan ook een bevrijding zijn of het allerbeste besluit), maar gaat het er niet veel meer om hoe mensen uit elkaar gaan, hoe ze zich ten opzichte van elkaar (en de kinderen en (schoon)familie en vrienden) gedragen wanneer er sprake is van een relatiebreuk?
Met welke argumenten u ook schermt… ik weet dat ik gelijk heb. Het gaat niet om MIJN gelijk, maar om HET gelijk. Ik weet dat mijn argumentatie zo realistisch mogelijk is. Dat betekent niet dat ik (van velen) gelijk zal krijgen… Maar dat heb ik nou eenmaal ook niet zelf in de hand.
http://www.rolanddanckaert.nl
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.