Moeder woedend op ex zoon

Laila kwam vanmiddag haar ex-schoondochter tegen, Miranda. Miranda maakte het na drie jaar uit met Laila’s zoon Bob. Een dag na hun verloving. Dat is nu vijf jaar geleden en Bob is nog altijd herstellende van de emotionele en geestelijke klap en inzinking sinds de totaal onverwachte liefdesbreuk.

Een paar uur nadat ze de verloving bekend hadden gemaakt, kreeg Miranda – toevallig op dat moment – een berichtje van haar jeugdliefde Koen die het uit had gemaakt met zijn vriendin omdat hij Miranda niet kon vergeten. Miranda was Koen ook niet vergeten, maar had hem uit haar hoofd gezet omdat hij gelukkig was met een andere vrouw.

Dat Laila Miranda vanmiddag tegen het lijf liep, werkte bij haar als een rode lap op een stier. Laila voelde meteen haar ergste woede opwellen, maar in eerste instantie besloot ze zonder wat te zeggen aan Miranda voorbij te lopen. Echter, het was net alsof dat voornemen extra wind tegen de wieken van de molen blies, alsof de turbo op de kwaadheid werd gezet. Laila ontplofte. Ze greep Miranda bij haar haren en spuugde verwijten in haar gezicht. “Jij vuile loeder. Weet je wel wat je op je geweten hebt, vuil kreng? Je hebt mijn zoon kapot gemaakt. Door jou zit hij nog steeds aan de antidepressiva en heeft hij een zelfmoordpoging ondernomen. Door jou ben ik mijn gelukkige zoon kwijt. Ik hoop dat de hel vandaag nog op je zal neerdalen.”

Laila trok nog een laatste keer extra hard aan het haar van de vijand en liep toen als een adrenaline-bom-op-hoge-poten door. Tien minuten later merkte Laila dat ze zich opgelucht voelde en inwendig tevreden lachte. Deze wraakactie heeft wonderen gedaan. Ze had het nodig om Miranda eens flink de mantel uit te vegen. Hele dagboeken had Laila vol gescholden op haar ex-schoondochter, maar dat had niet geholpen. Het was een vorm van therapie die niet aansloeg. Deze confrontatie was evenwel het geneesmiddel. Soms moet je wat je op je hart hebt direct uitspreken tegen degene die je op je hart heeft getrapt…

 

Advertenties

Flirting with his father

“Stop flirting with my father,” Mark said to his wife Angie.

“Are you jealous, Marky boy? Aren’t you happy your father and I get along so well?”

“Anyone can see you two get along too well! Must I be worried?”

“He just reminds me of your older you, of you when you are older. And I like it.”

“You like him!”

“Oh Marky boy, why should your father not be a part of our open relationship? You have never said that someone would be excluded. You said everyone was welcome. And when you say everyone, it includes your sexy dad. I think that charm runs in the family. The Sandhurst-men are all handsome. Your brothers are too! And you know I can’t resist a handsome man. But you are MY man. Isn’t that enough?”

Vrieskou vorstelijk onthaald

IJs-scherven in de kuil op het slangerige zandpad: een gebroken spiegel in de natuurlijke knikkerkuil. Puzzelstukken los van elkaar, maar wel nog in vorm. Boven ons zijn de weergoden druk in de weer geweest met de sapcentrifuge. Een explosie van sinaasappelsap over het blauwe aanrecht van de klimaat-kok. Venus schitterde eerder deze ochtend aan het hemels firmament, maar is inmiddels verduisterd door het sprankelende daglicht. De rijk met rijp versierde boomstammen kijken ons aan met grote, luie en goedmoedige olifanten-ogen. We lopen warm voor de winterse kou die deze ochtend vorstelijk wordt onthaald. Mijn schaduw loopt als mijn alter ego of als mijn pseudoniem voor me uit, me herinnerend aan mijn duistere helft, aan mijn innerlijke yin en yang.

 

 

Rijp

Diepvriestranen op de grassprieten. Alsof gestold verdriet zich op het haar van Moeder Aarde heeft vastgezet. Haar hart koud, haar droefenis verijst. Leeg gehuild. Geen tranen meer. Maar wel bevroren anti-blijdschap.

Op de randen van de grassprieten en de stengels van de planten waaronder de katwilgen zit dikke rijp. De vorst koningt. De meteorologische patissier lijkt met kristal-room in de weer te zijn geweest. Deze natuurlijke, groen-witte taart is prachtig opgespoten.

Ik kijk naar dit levende schilderij, naar dit oude en toch hedendaagse kunstwerk en kook over van bewondering voor de tweelingzielen van het oude, houten, Noorse hutje en de ballet-dansende sparren – specialisaties: Aplomp en bras allongés – in het water.

Een fijne, mooie wandeling met bewuste, open en naar schoonheid en frisheid verlangende zintuigen kan wonderen doen.

 

 

Vrijdag 18 januari 2019: dagboekfragment

Goed nieuws: ik heb volgens de longarts geen Sarcoïdose (granulomen op de longen en andere vitale organen). Mijn longen zijn kwalitatief zelfs goed. Ik ben heel blij dat ik lichamelijk heel gezond ben, voor zover dat is onderzocht.

De conclusie moet zijn dat ik een sterke maar zieke – of zieke maar sterke – geest heb die mijn (redelijk tot heel) gezonde lichaam plaagt, verstoort en pijnigt en dat vrijwel al mijn symptomen zijn toe te schrijven aan de BLIJVENDE gevolgen van de extreem zware (zenuw)inzinkingen/burn-outs alsmede de vicieuze cirkel van psychische, emotionele en psychosomatische rotting.

Bij burn-outs, het chronisch vermoeidheid syndroom en zelfs fibromyalgie zijn meestal geen lichamelijke oorzaken aan te wijzen en medische afwijkingen te vinden, terwijl de patiënt zich toch ook lichamelijk voelt als een gescheurd zeil van een schip. Een zwaar overspannen, overbelast, oververmoeid en/of heel erg zenuwachtig persoon kan volgens de doktoren een heel gezond lijf hebben en desondanks doodmoe en verzwakt zijn.

Nu ik lichamelijk gezond lijk te zijn (beslist een hele zorg minder!), is voor de meeste mensen de kous af. Behalve voor mijn vrouw en mij. Want de lichamelijke symptomen zoals een zwakke weerstand en inspanning-intolerantie (een langzaam herstel na lichte of langdurige lichamelijke en/of geestelijke inspanning) blijven me parten spelen. En de psychische en emotionele shit – die ook de lichamelijke malaise veroorzaakt – blijft tegen wil en dank eveneens gehandhaafd. De pleinvrees, de hypochondrie, de angst en paniek, de gespannenheid alsmede mijn extreme gevoeligheid en hoog sensitiviteit zijn er nog, in vol ornaat!

Kortom: er is geen probleem bijgekomen (een lichamelijke ziekte), maar er is geen oplossing gevonden! Ook niet voor mijn ogen. Alle brillen geven – zeker bij bollingen en kuilen in het wegdek en landschap – een vertekening van het beeld en verstoren mijn lengte-gevoel (korte, lange benen, grond te dichtbij, grond te veraf). Ook met bril af heb ik hier last van. De opticien heeft via een topografische foto een afwijking gevonden van de cornea, de achterkant van het hoornvlies, maar alleen een operatie zou misschien soelaas kunnen bieden. Dat risico vind ik te groot én ik kan de spanning, angst en stress voor, bij en na een operatie niet aan.

Nu ik – voor zover onderzocht – lichamelijk pico bello in orde ben, hebben andere mensen die mijn verleden en heden niet hebben meegemaakt (die voor mij alles verklaren), niet in mijn schoenen staan of me niet dagelijks terzijde staan nog meer een reden te geloven en soms te zeggen dat ik me aanstel. Dat ik gewoon moet gaan sporten en aan mijn conditie moet werken. Ik mag niet meer zeuren, want ik ben lichamelijk toch gezond?

Zo simpel is het niet. Helaas. Althans, niet voor mij. Evenmin voor miljoenen lotgenoten op deze aardbol.

Dat ik ook nu niet bij de pakken neer ga zitten, is een feit. Dat heb ik nooit gedaan. Ik probeer er altijd weer het beste van te maken. Mijn gezin doet mee, volop. Fijn!

KERSTMIS IS UITGEWERKT

Wie mijn blogs analyseert, kan constateren dat ik rond en de eerste twee weken na Kerstmis en nieuwjaar vaker komische en positieve stukken in elkaar flanste. Ik genoot in die periode van de sentimentele en feestelijke sfeer, de sfeerverlichting overal, de Top2000 en de voorstellingen van de cabaretiers. Een mens en zeker een heel erg gevoelig mens is als een spons in water: de spons zuigt het schone of vuile water op en als je in de spons knijpt, komt het opgezogene er weer uit. Ik zat in die periode wat lekkerder in mijn vel.

Maar de invloed van Kerstmis en oudejaarsavond is uitgewerkt. Niet dat ik nu heel erg zwartgallig ben, maar het voelt toch een beetje als een zwart gat, alsof de partydrug is uitgewerkt. Daarom zet ik af en toe carnavalsmuziek of andere feestmuziek op en dans ik in m’n uppie door de kamer. Ik maak lange boswandelingen en geniet van de schoonheid van Moeder Natuur. Maar mijn blogs worden weer fanatieker, serieuzer, emotioneler en zijn minder humoristisch. Ze gaan weer meer over mezelf en de gaten in mijn natte schoenzolen en sokken.

Zo gaat het ieder jaar. Er zijn patronen te ontdekken. Herhalingen. Tijdsgebonden herhalingen. Seizoensgebonden vastigheden ook.

P.S.: Tegenwoordig mag je een (extreem) moeilijke jeugd niet meer opgeven als de aanleiding voor en oorzaak van je malaise. Dit wordt heden immer opgevat als een slap excuus. En toch komt het nog steeds voor: een ongelukkige jeugd die levenslang lijden veroorzaakt. Het is niet veel anders dan iets overhouden aan een zwaar auto-ongeluk.

Brexit: bureaucratische oorlog

Dat het zo ontzettend ingewikkeld en moeilijk is om uit de EU te stappen, bewijst voor mij dat de maatschappij waaronder de EU stijf staat van de bureaucratische rompslomp. Het wemelt van de regels, formaliteiten en paperassen. Alles moet geregistreerd en gecontroleerd worden en deel uitmaken van Verdragen.

Natuurlijk stelt de EU zich tijdens de Brexit mede zo stroef (mogelijk) op, teneinde andere landen en volkeren (stemmers) te ontmoedigen het voorbeeld van het Verenigd Koninkrijk te volgen. Het is vooral moeilijk doen om niks.

Laten we niet vergeten dat Noorwegen en Zwitserland geen deel uitmaken van de Europese Unie en toch ook zeer welvarende landen zijn die binnen Europa uitstekend functioneren. Deze landen brengen de Europese eenheid en het Europese machtsblok geenszins in gevaar. Je zou je dus kunnen afvragen waarom het zo’n ramp zou (moeten) zijn om de EU te verlaten. Volgens mij is er met de Brexit vooral een bureaucratische oorlog gaande. Omdat er iets verandert aan de duizenden formaliteiten. Zwitserland en Noorwegen zouden Groot-Brittannië nochtans hebben geadviseerd om in de EU te blijven, omdat dit toch meer voordelen heeft. Maar ze treden zelf niet toe, dat dan weer niet!

Desalniettemin ben ik altijd een voorstander geweest van de EU, al was het maar vanwege het GEVOEL van verbondenheid en samenwerking, én omdat het lidmaatschap protectionisme en nationalisme kan hinderen. En ja, fijn dat we bijna overal in Europa met de euro kunnen betalen en niet meer in files voor de grenzen hoeven te staan. Maar deze twee voordelen beschouw ik slechts als een prettige bijkomstigheid voor de burgers.

Waar ik me wel zorgen om maak, is dat onze autowegen en parkeerplaatsen langs de snelwegen dichtslibben vanwege de tsunami’s aan vrachtverkeer uit Oost-Europa hetgeen hinderlijk is voor de automobilisten en belastend voor het wegdek. Daar komt nog eens bij dat het voor het milieu nooit bevorderend kan zijn, al dat vrachtverkeer uit relatief verre landen. Hier wordt evenwel niks aan gedaan, integendeel.

Misschien zie ik het verkeerd, maar ik denk dat Engeland, Schotland, Wales (= een eiland op een eiland) en Noord-Ierland de Brexit wel zullen overleven. Alhoewel, je kan beter zoals Noorwegen en Zwitserland nooit deel hebben uitgemaakt van de EU dan dat je uit de EU vertrekt, want dat blijkt dan in een bureaucratische oorlog te veranderen die alles meer gecompliceerd maakt.

Stiekem hoop ik dat de Britten afzien van een Brexit om van het hele gezeik af te zijn. Anderzijds zou het me niets verbazen als Engeland en consorten na een jaar of tien niet meer te lijden hebben onder de breuk met de EU en net als Noorwegen en Zwitserland prima op eigen benen kunnen staan, en dat ook de EU-landen op de lange termijn weinig last zullen hebben van het vertrek van het VK.

 

 

 

Veel kan veel slechter en veel kan veel beter

In mijn beleving heb ik een zwaar leven met zegeningen. En dus geen gezegend leven met zware emotionele, psychische en/of medische kost. Misschien is ook dàt wat alle levenspijn, tegenslagen, onrecht en teleurstellingen met me hebben gedaan: dat ik er pessimistisch van ben geworden. Mijn glas is halfleeg en niet halfvol. Alhoewel, het karakter speelt ook een rol: ik ben een zeer gulzige en kritische rupsje nooitgenoeg. Was ik dat altijd al of ben ik zo geworden? Volgens mij was ik als klein kind vrij blij en content.

Na een letterlijk ziekmakende en emotioneel en mentaal veel te belastende jeugd kreeg ik last van allerlei psychische en psychosomatische stoornissen en tientallen vervelende, chronische symptomen. Qua carrière en dientengevolge financieel heeft het me slechts heel even meegezeten. Een paar jaartjes maar. Over carrièresucces heb ik veel te klagen. Mijn seksleven is nooit echt bevredigend (genoeg) geweest. Mijn enorme gevoeligheid en daarmee kwetsbaarheid hebben op veel vlakken heel erg veel voor me verpest. Mijn intenties zijn altijd goed geweest, maar er is meestal wel iets geweest dat mijn geluk heeft vergald.

Maar er zijn anderzijds dus die zegeningen, zoals een fantastische vrouw, twee heel leuke en fijne kinderen, alsmede het feit geboren te zijn en te leven in een naar verhouding heel erg progressief, welvarend en vredig en democratisch land. Er was tot dusver ook vaak veel geluk bij een ongeluk, en dat kan lang niet iedere ongelukkige of verslagen mens – waar dan ook ter wereld – mij nazeggen. Daarenboven blijf ik ondanks alles in staat om te genieten van de kleine en grote dingen, anderen te vermaken, verblijden, helpen en inspireren en om mezelf te helpen en vorderingen te blijven maken in het omgaan met mezelf, anderen, voorspoed en tegenslagen.

Het had allemaal nog veel erger gekund. Maar er zijn ook mensen die het veel beter hebben, die op bijna alle fronten een fijn leven hadden of hebben: een heerlijke jeugd, succes in hun werk, tot op hoge leeftijd een goede geestelijke, lichamelijke en psychosomatische gezondheid en een leuk liefdes- en fijn seksleven. Je bent tevens gezegend als je niet zo overdreven gevoelig en hoog sensitief bent als ik.

Overigens denk ik dat mijn vrouw er hetzelfde in staat. Dat ook zij vindt dat ze een zwaar leven heeft met zegeningen en geen gezegend leven met zware dobbers. Ik ben zelf ook van mening dat ze een heel erg zwaar leven heeft met zegeningen en niet andersom. Ik schrijf zelden over haar lot, maar ben er natuurlijk dagelijks mee bezig. Haar geluk betekent heel erg veel voor me en haar levenspijn pijnigt mij enorm.

Ik ben blij dat onze kinderen in elk geval een veel fijnere jeugd hebben (gehad) dan ik en ik hoop vurig dat ze een fijne, mooie en lange toekomst zullen hebben. Maar ik ben ook bang dat hen wat overkomt of dat ze een kut-leven krijgen.

Straks naar het ziekenhuis voor de uitslagen van talrijke onderzoeken in verband met de granuloom in mijn hersenen en mijn symptomen. Het kan, zoals het er nu naar uitziet, drie kanten op: of er is niks bijzonders uit de testen gekomen en de witte jassen laten het hierbij, waardoor ik blijf aanmodderen zoals de afgelopen 33 jaar. Of er is iets gevonden dat niet direct alarmerend is, maar waardoor meerdere onderzoeken nodig zijn. Of de scan, het bloedonderzoek en de blaastest hebben aangetoond dat het helemaal hommeles is en mijn hel wordt uitgebreid met een grote helle-serre. In alle drie gevallen zal er in elk geval geen genezing of verbetering kunnen optreden, want chronische granulomen zijn ongeneeslijk.

En mijn/onze allerzwaarste last zijn mijn zeer hardnekkige en zeer beperkende pleinvrees (met allerhande lichamelijke sensaties) én de enorme gespannenheid. En ook tegen de extreme gevoeligheid is geen kruid gewassen, al heb ik ook daar beter mee leren omgaan. Maar echt makkelijk en leuk wordt het nooit!

Ik vind het zo’n zonde dat dit alles mogelijk is. Dat een mens (te erg en te langdradig) kan lijden. Ik gun iedereen en ook mezelf een heel leuk en fijn bestaan. Helaas, dat is voor miljarden huidige levende zielen niet weggelegd. Ik ben dan ook jaloers op mensen die wél succes, een goede gezondheid, een bevredigend seksleven, genoeg geld en een fijne jeugd hebben (gehad). Het is niet dat ik het die mensen misgun, integendeel, maar het confronteert me zo erg met mijn pijn, onvrede en gedoe…

Bevrijdend om zo eerlijk, oprecht, authentiek, puur en open te durven en kunnen zijn, dat dan weer wel!

Nawoord: De resultaten van de medische testen zijn zeer gunstig. De arts stond zelfs versteld van mijn longinhoud, zo groot. Er zijn dus geen lichamelijke oorzaken gevonden voor mijn symptomen. Ik ben blij dat ik in elk geval lichamelijk – voor zover bekend – gezond ben.

Mijn conclusie: ik heb een zieke, ongezonde geest in een gezond lichaam. Vandaar de agorafobie (pleinvrees), hypochondrie en angst-, stress- en paniekstoornis. De gestoorde geest verstoort tevens het lijf.

Ik versta onder ziek en ongezond NIET getikt of gevaarlijk, maar letterlijk ziek en dus ongezond oftewel getraumatiseerd, te overbelast, gekweld, te gespannen, te gevoelig en te ongelukkig. Desalniettemin ben ik geestelijk en emotioneel juist ook heel sterk, fit, flexibel, moedig en schrander gebleken.