Weet je wel, zo’n pseudo-chique hotel-restaurant waar je het gevoel krijgt dat de serveerders lakeien zijn, en de gasten van adel. Heel erg wannabe allemaal. Op de menukaart staan veel vissoorten die je niet bij de gemiddelde viskraam kunt krijgen – beslist geen kibbeling – en heel veel ruggen, halzen, koppen en lenden van dieren die je normaal gesproken in de kinderboerderij aait. Bij je bord op tafel ligt immer dubbel bestek en staan op z’n minst drie glazen. Deftige mensen dineren in gangen. Niet alles op de grote hoop! Kleine porties, want beschaafde mensen eten geproportioneerd!
Welnu, dan loop je the American way – gewoon in je dagelijkse kloffie waarin je ’s ochtends nog het onkruid hebt gewied – dat opgedofte restaurant binnen van het rustiek gemeubileerde hotel dat er van buiten uitziet als een up-grade van een Formule 1-hotel en dan zitten aan sommige tafels reeds kleingeestige grote gezelschappen zo lekker saampjes calvinistisch te wezen. Schrijf maar gerust grijs, humorloos en stijf te wezen. Wat oudere dames met kort, geverfd haar, een gouden montuur en in hun mooiste jasje, enkele heren in een begrafenisondernemers-kostuum en met een grafdelvers-blik plus een enkele begin-twintiger die nog steeds knaap of maagd is en dat zo te zien altijd hoopt te blijven.
Godverdomme! Nou, de sfeer zit er goed in, hoor jongens. Gezellig!
Dat hele gezelschap kijkt de binnenkomers aan alsof ze rechtstreeks van Saturnus komen en goed gescand dienen te worden, maar dat komt ook doordat ze elkaar eigenlijk heel weinig te vertellen hebben (en dan maar om zich heen kijken), niemand echt zin had in dit etentje en allen zich in deze entourage stuk voor stuk ongemakkelijk en opgelaten voelen, omdat ze diep in hun hart liever met een bord patat en scheten en boeren latend thuis op de bank zaten, kijkend naar een natuurfilm met allemaal dieren die ze zo dadelijk heel beschaafd – heel keurig met mes en vork, en getemporiseerd – gaan oppeuzelen.
Godverdomme! Ik word altijd zo kregelig van zo’n atmosfeer!
Even verderop zit een jong stelletje, fris gedoucht na de 19.00 uur-seks. Ze kijken vooral erg hongerig naar elkaar, want drie maal neuken per dag tijdens zo’n hotelarrangement is het eigenlijke doel. Het liefst zouden ze elkander verorberen. Het meisje vindt dit nog wel romantisch, zo’n etentje, maar voor de jongen is het eigenlijk allemaal maar een onnodige en veel te langdradige pauze tussen twee neukbeurten in. Hij wil haar straks van achteren nemen. Hij weet dat ze dat het geilst vindt. Zijn pik staat al horizontaal. Straks – als zij weer naakt en gewillig is – verticaal.
Stilletjes hoopt hij dat ze zo heet wordt dat ze hem voor het eerst toch eens zal gaan pijpen. Zo niet, dan is er nog altijd de hoer aan de Provinciaalse weg die uit Eritrea is gevlucht en onderdak heeft gevonden in een bordeel waar ze zich heeft gespecialiseerd in blowjobs. Een vieze smaak had ze toch al in haar mond van dat hele leven. Zo kan ze – pas achttien geworden – in elk geval geld verdienen om haar twee kinderen – een tweeling van twee – te onderhouden. Het leven is een geschenk!
Je kan je ogen niet van dat seks-arrangement-stelletje af houden, want wat zou je zelf graag weer zo verliefd en geil willen zijn! Godverdomme! Monogamie klinkt niet voor niets als een ziekte!
Zo’n bijbaan-kutje loopt de hele tijd om je heen te dralen om de bestelling op te nemen, de glazen bij te vullen en te vragen of alles naar wens is (“Als je dat nog één keer vraagt, stomme koe, dan dump ik je in de wensput!”). Je weet wel, zo’n best leuke, vlotte chick die is getraind om de eters zo beleefd-vriendelijk mogelijk te bedienen, maar dat na haar werk een vracht vol anekdotes – over die belachelijke gasten – meeneemt naar haar festival-vriendinnen.
Je maakt een foto van het voorgerecht die je op Facebook post, want je wilt de hele wereld laten weten dat je een fantastisch leven hebt en andermaal wat leuks aan het doen bent. Je moet constant jezelf en de rest overtuigen dat je leven geslaagd is. Die foto vergroot je natuurlijk een beetje, anders lijkt het drabje op je bord ook zo minimalistisch. Less is almost nothing! Je wilt niet dat je Feestboek-vrienden medelijden met je krijgen, omdat je 10 euro betaalt voor een kwakje dat in een eierdop past. Hap, slik, weg. Drabbiedabbiedoei!
Het hoofdgerecht is eigenlijk nog minder warm dan lauw, maar je durft er niets van te zeggen, omdat je niet wilt overkomen als een zeur. Je zit erbij als een zwerver, vergeleken bij al die opgezette en opgemaakte bende, en dan ook nog praatjes hebben! Nee, daar pas je toch voor.
Het calvinistische gezelschap aan de grote tafel… Je ziet hun monden wel bewegen, maar je hoort ze niet. Ze praten zonder geluid te maken. Van die fluister-lui die nooit iemand overlast willen bezorgen en zelf van niemand overlast willen hebben, van die types die alles buiten hun eigen, bekrompen, stille sekte als overlast beschouwen. En het geile, verliefde stelletje is al aan het toetje bezig, de culinaire equivalent van een snelle wip. De jongen en het meisje willen zo snel mogelijk terug naar hun privé-domein. Ze hebben, voordat het nagerecht werd geserveerd, afgesproken dat ze elkaar onder de douche zouden laten klaarkomen. Het water loopt al uit hun mond en uit hun onderste openingen…
Godverdomme, wat is je eigen leven toch saai geworden!
Maar je bent er toch weer eens even uit. Het is eens wat anders dan thuis een pizza uit de oven en een salade erbij om het vet te compenseren, al heb je achteraf vooral spijt van al dat groenvoer met die te scherpe uien erover waardoor je ogen gingen tranen tijdens het eten.
Alles wat je samen meemaakt, is goed. Als je het maar samen doorstaat en meemaakt. Waar je ook komt met je eigen partner, zij is overal de liefste, de mooiste en de leukste, de fijnste, de lekkerste en de slimste.
Bovendien betaalt zij. Dat is toch mooi meegenomen. Lang leve de emancipatie oftewel de evrouwcipatie als je het vanuit de feminisering van de man beschouwt. In toenemende mate zie je op de weg de man naast de bestuurster zitten in een ouwe bak of in een dure, blinkende slee. Laat de vrouwen het maar van ons overnemen. Mannen hebben het eeuwenlang geprobeerd en er kwam alleen maar oorlog van! Lange leve de oestrogenen, weg met de testosteron!
http://www.rolanddanckaert.nl
Een openhartig en transparant weblog over alles wat er in mij omgaat qua gevoelens, visies, gedachten en emoties!