Angststoornis

Ik twijfel of ik de 3 kilometer lange autoweg zal nemen. Ik ben er niet van overtuigd dat het goed zal gaan, ik heb immers al zo vaak letterlijk met ingehouden adem op de snelweg gereden en een hevige paniekaanval gekregen waarbij ik door een onzichtbare macht naar de vluchtstrook werd gedwongen en diezelfde onzichtbare kracht mijn lichaam verkrampte en met twee handen van achteren mijn nek wurgde en me voorover drukte. Levensgevaarlijke situaties waarbij ik tot twee keer toe in een slip ben geraakt en ternauwernood een botsing – een misschien dodelijke knal – kon voorkomen…

Ik twijfel, maar ik ben iemand die moedig is en die vooruit wil in het leven, die blijft proberen. En dus ga ik. Ik waag het erop. Maar het gaat weer mis. Opnieuw zo’n paniekaanval gepaard gaande met een verschrikkelijke angst, onrust en verkramping van het lichaam. De vrees neemt bezit van me. In de greep van de fobie.

Over de vluchtstrook (ik heb pleinvrees en aan kanten met beschutting voel ik me wat veiliger) red ik het nét. Zodra ik op de gewone weg zit, gaat het weer, is alles weer normaal. Maar het is weer een traumatische ervaring geweest die automatisch wordt opgeslagen in het uitpuilende pakhuis van je traumatische herinneringen, herinneringen die je blijven bestoken.

Wanneer een vliegtuig neerstort, dan zijn er mensen die dat op het nieuws hebben gezien en die besluiten: ‘Ik ga nooit meer vliegen’. Let wel: ze hebben die ramp alleen maar gezien, niet meegemaakt. Ze hadden waarschijnlijk al vliegangst en zo’n ramp is de druppel.

Welnu, het is voor mensen met een angststoornis niet anders. Als je een paniekaanval hebt gehad, dan wil je dat nooit maar ook echt nooit meer meemaken. Want je hebt het ECHT meegemaakt en je dacht dat je ECHT zou sterven. Het overkwam je.

Misschien begrijpt u nu hoe fobieën ontstaan en hoe begrijpelijk het is dat mensen dan neigen naar vermijdingsgedrag, zeker als het de derde keer mis gaat en ook de duizendste keer.

Maar als je pleinvrees of straatvrees hebt, kun je er niet voor kiezen om dan maar altijd binnen te blijven. Want dat is geen leven. Dan kan je niets meer. Hoogtevrees en liftangst en vrees voor spinnen, het is ook allemaal erg lastig, maar daar kan je nog mee uit de voeten, tenzij je tien hoog woont of een huis vol met spinnen hebt.