Nee, het is niet in eerste instantie de seks die me boeit en non-stop bezighoudt. Het is iets anders. Ik ben vooral dol op het flirten met bevallige meiden en vrouwen, een enkele keer met knappe jongemannen.
Ik ben heel gelukkig getrouwd en dol op mijn echtgenote. Ze is alles voor me. En meer. Zij is bovendien de enige vrouw bij wie ik echt mezelf kan zijn en die mij me past. Met geen ander wezen op deze planeet heb ik die connectie. Ze is evenmin een heilige, maar zij is heilig voor me.
En toch blijf ik een vrouwengek. Ik blijf dol op flirten met alle leuke meiden en dames, en soms met een lekkere jongeman. De romantische en erotische spanning tussen mensen die elkaar aantrekkelijk vinden, daar leef ik voor. Nou ja, ik leef in eerste instantie voor mijn gezin en mezelf, maar ik kan er niets aan doen dat het flirten iedere dag een heel belangrijke plaats inneemt. Versieren en versierd worden, hmmmmm…
Als het erop aankomt, ben ik eenkennig en wil ik alleen mijn vrouw en ben ik zelfs bang voor de lichamelijke intimiteit met een ander, maar het spel van aantrekkingskracht vind ik het boeiendste wat er is. Ik ben er doorlopend mee bezig en op uit.
Ik ben niet veel veranderd in vergelijking met toen ik klein was. Ik was al verliefd op de juf van de eerste klas (groep 3). Daarna heel erg op een meisje in de vijfde en zesde klas (groep 7 en 8). Zodra ik een leuk leeftijdsgenootje of knappe volwassen vrouw zag, was ik verliefd. Verliefd op de verliefdheid.
Toen ik vijftien of zestien jaar was, ging ik vijf keer per week uit: op donderdagavond, vrijdagmiddag, vrijdagavond, zaterdagavond en zondagavond. Alleen maar vanwege het zien van en kijken naar lekkere meiden in de kroeg of disco. Een versierder was ik allerminst, integendeel. Ik was verschrikkelijk onzeker en verlegen en durfde nooit op een meisje af te stappen, veel te spannend en veel te bang om afgewezen te worden. Toch bleef ik tegen beter weten in hopen op contact met een van die lekkere grieten aan de bar. Alleen met carnaval gingen alle remmen los, bij de meisjes en bij mij. Plotseling was het kinderspel, versierd worden en versieren. Ha, ik vind je leuk en bam… meteen zoenen, geheel vrijblijvend. En dan op naar de volgende. Heerlijk. De hemel op aarde.
Er zit een Picasso in me. Maar anders dan Picasso voeg ik de daad niet bij het woord. Ik blijf de flirter op afstand. Niet meer uit verlegenheid en onzekerheid, want ik ben nu veel assertiever en neem veel makkelijker initiatief, maar ik ben getrouwd en wil mijn huwelijk niet beschadigen, en mijn vrouw nog minder.
Eerlijk hé? Ik ben er niet trots op. Het is zoals het is. Ik ben zoals ik ben. Ik kan dat niet wijzigen. En ja, mijn vrouw weet dit.
Wat is goed en wat is verkeerd? En ik weet dat eerlijkheid ook kwetsend kan zijn. Confrontaties zijn vaak pijnlijk. Confrontaties met de naakte waarheid idem dito. Liever was ik een vent geweest die niet omkeek naar andere vrouwen (en een enkele jongeman) en die alleen maar aandacht en oog had voor zijn geweldige vrouw van wie hij zielsveel houdt. Het is ook zeker geen kwestie van niet volwassen willen of kunnen worden. Het is een zaak van de aard van het beestje. Ik word er zelf ook maar mee geconfronteerd. Een mens heeft lang niet alles zelf in bedwang en in de hand.
Het maakt mijn liefde voor mijn partner er niet minder en minder oprecht op. Integendeel: hoe meer vrouwen ik leer kennen, hoe meer ik de bevestiging krijg dat alleen zij en ik voor elkaar gemaakt zijn en dat alleen zij de ware is voor mij. Dat voelt echt zo. Edoch, een flirter blijf ik. Op zoek naar die uitdaging, naar die spanning. Een zwak voor aantrekkelijke mensen zal ik altijd blijven houden en ik merk dat nogal wat dames mijn creativiteit, eerlijkheid en charme kunnen waarderen. Ze kunnen met me praten. Met de meeste mannen kunnen ze over gevoelens nauwelijks communiceren. De meeste mannen kunnen alleen goed met mannen praten. Dus ja, dat flirten is en blijft een dingetje. Dat verlangen en die nieuwsgierigheid naar andere aantrekkelijke mensen blijft trekken. Ik geloof dat artistieke en creatieve mensen dat nog wat erger hebben dan andere individuen.
Me blootgeven, is soms best wel eng en schaamterijk, zelfs via blogs. Maar ik kan niet anders meer dan eerlijk zijn en to the point. Ik kan alleen nog maar de werkelijkheid en waarheid aanhangen. Genoeg van alle taboes, hypocrisie, schone schijn, toneelspellen, zelfverloochening, zwijgzaamheid en leugens.
Schrijven is ademen met woorden
Roland Danckaert Gedachtengolven 