Het leven duurt precies lang genoeg, hoe lang het ook duurt, of je nou een minuut hebt geleefd of honderd jaar.
Gelukkig is niemand onmisbaar en gelukkig is het leven – in de kern een strijd en een tragedie – niet voor eeuwig.
Het leven herbergt tevens verrassende en mooie ervaringen en momenten en het is een voorrecht om die heerlijkheden even of tamelijk lang te kunnen proeven. Maar ze zijn zo heerlijk, omdat ze niet eeuwig duren, omdat het leven eindig is. De dood geeft het leven betekenis. Het ergste wat je kan gebeuren, is doodgaan en dood-zijn is het minst erge/akelige van alles.
De dood is niet erg. Nooit meer ziekte, nooit meer angsten, nooit meer teleurstellingen, nooit meer ruzie, nooit meer betalingsverplichtingen, nooit meer aftakeling, nooit meer tandarts, nooit meer blauwe brieven, nooit meer rouwen, nooit meer twijfel en onzekerheid, nooit meer het ongewisse, nooit meer oorlog, nooit meer onrecht, nooit meer de waanzin…
Stel je eens voor hoe heerlijk dat is.
Leef met liefde voor het leven, de mensen en de maatschappij (alles in alle anderen zit in meer of mindere mate ook in ons, alle goede en slechte dingen), maar raak er niet te veel aan gehecht en aan verslaafd, van afhankelijk… Blijf vrij en dus onafhankelijk.
En zie de dood niet als een straf, maar als de ultieme bevrijding, als een oplossing (voor alle problemen) en als de motor van alle aardse genot.
De dood is nooit erg, het leven is helaas heel vaak heel erg(erlijk)… En toch is het bestaan ook heel bijzonder en hier en daar bloedmooi, komisch, verrukkelijk en vertederend.
Schrijven is ademen met woorden
Roland Danckaert Gedachtengolven 